Dag 1

Wekker om 04.30. Ik hoor het geluid en spring recht, want vandaag is het zover. Ik zit met gemengde gevoelens: blij omdat eindelijk het moment is aangebroken waar ik zolang op heb gewacht, droevig omdat ik mijn lieve familie en vrienden moet achterlaten.
Wij allen in de auto, op naar Brussel waar ik later de Thalys zal nemen. Ik vertrek om 07.31. Ik zat vol spanning en het afscheid was wel moeilijk: Tim Mia en papa stonen aan de trein en woven me uit totdat ik niet meer te zien was. Met tranen in mijn ogen vertrok ik.
In parijs vond ik de weg redelijk makkelijk en alles verliep vlotjes. Een man waar ik langs moest met mijn paspoort keek wel vreemd en zei me dat hij niet begreep wat ik in Ouagadougou ging doen. Geloof me, ik begreep het zelf even ook niet meer. Op de vlieger was het wel een beetje vreemd om alleen te reizen maar ook dat verliep vlot.
Aangekomen in Ouagadougou werd ik opgewacht door Raphael, de man van Harmke. Harmke is onze contactpersoon in Burkina Faso. Ze is zelf een hollandse en woont hier met haar kindje van 1 jaar oud. Ik reed samen met Raphael naar de herberg waar we nu tot vrijdag (5dagen) gaan blijven. Ik heb hier een eigen kamer met bed, wc en douche. Het is allemaal wel heel primitief, maar een douche is toch al een luxe die ik niet verwacht had. Er zitten veel grote mieren in mijn kamer en er ligt een condoomverpakking onder mijn bed, voor de rest valt alles mee.
Ik ontmoette ook de andere vrijwilligers. We zijn in totaal met vijf en 1 meisje moet nog komen. Tot mijn verbazing spraken ze allemaal heel goed Frans. éen meisje komt van Frankrijk, één van Duitsland maar zij is al wat ouder en spreekt het ook bijna perfect en dan Nieneke en ik. Alleen wij twee volgen de Franse lessen. Deze starten maandag van 10 tot 12 uur, en dit tot vrijdag. Ik hoop dat ik snel zal bijlren! Ze zijn allemaal vriendelijk en zien er leuk uit. De mensen van de herberg zijn ook supervriendelijk. Een meisje uit Togo werkt hier in de herberg en zij heeft de hele avond bij ons gezeten en ons heel veel verteld over Burkina Faso en haar leven. Uiteindelijk bleek tot mijn grootste spijt dat zij een hoer was.
Het is fijn om te zien hoe de mensen zo open en vriendelijk zijn. Ze hebben inderdaad altijd een lach op hun gezicht en doen alles op hun gemakje. We moesten om 19 u klaar staan want dan kwam het eten. Uiteindelijk was het er om 21.00u. Dat is wel even wennen als je honger hebt... We moesten alles opeten en op het menu stond een slaatje (heel lekker) en tenen, voeten van een rund of stier... Dat was heel wat minder. Ieder moest zijn deel opeten en geloof mij, dat was echt niet makkelijk. Ik heb nog nooit zo iets taai gegeten en ik kon het haast niet doorslikken. Mia, bereid je dus al maar voor want ik had het zelfs moeilijk :)
Na het eten hebben we nog wat gebabbeld en erna ging ik slapen.