Vrijdagochtend, mia en ik stonden op, aten een strokbrood met een omeletje en sprongen op de fiets op weg naar het weeshuis. Vandaag was een belangrijke dag: Mia zag waar ik al die tijd gewerkt heb en ze maakte een fotoreportage van mijn lieve kindjes.
Het was een fijne dag... de kindjes kregen allemaal een belleblaas en ze waren dolgelukkig dat er foto's van hen werden genomen... zoiets gebeurt niet vaak! We hadden het heel druk maar het resultaat mocht er zijn: een supermooie fotoreportage! Dat is de mooiste herinnering die ik me kon wensen!
maandag 5 oktober 2009
Dag 47
Donderdagochtend, ik sprong uit bed.. Ik was supergelukkig: ik voelde me weer gezond EN dit was officieel de laatste keer dat ik alleen moest wakkerworden in Burkina Faso. Ik duidde de laatste dag aan van mijn aftelkalender.... en telde de uurtjes af!
Ik ging werken en ook dat ging heel snel voorbij.. wel een beetje gek.. de voorlaatste werkdag met mijn lieve kindjes!
Voor ik het wist was het 13u en tijd om naar mijn gezinnetje te fietsen! Ik nam een douchke, waste snel mijn kleren met de hand, zodat ik dat niet meer moest doen als mia hier is!
15u... ik vertrek richting luchthaven... Veel te vroeg maar dat kon me allemaal niet schelen, want.... MIA KWAM!!!!!!!!!!!
Daar stond ik dan met mijn mooi Mia-bordje... tussen de hotelmanagers met een hotelplaatje :) ik was nog nooit zo vrolijk! Het bleef maar duren tot het moment toch eindelijk aanbrak: mijn lieve mia paradeerde richting uitgang! Jeejjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjj! Charel en Mia waren weer samen :)!
We namen de taxi richting gezin en we waren beide heel blij! Mia was een beetje zenuwachtig om naar het gezin te gaan... Ik was vooral heel blij en opgelucht! De kindjes verwelkomden haar met een mooie Afrikaanse dans en zang.. heel lief! En natuurlijk had mama haar uitgesloofd en kregen we patatten met vlees! Iets waar ik ervoor alleen maar van kon dromen...
Ik toonde haar mijn kamer en de buurt :) . Mijn dag kon niet meer stuk!
Ik ging werken en ook dat ging heel snel voorbij.. wel een beetje gek.. de voorlaatste werkdag met mijn lieve kindjes!
Voor ik het wist was het 13u en tijd om naar mijn gezinnetje te fietsen! Ik nam een douchke, waste snel mijn kleren met de hand, zodat ik dat niet meer moest doen als mia hier is!
15u... ik vertrek richting luchthaven... Veel te vroeg maar dat kon me allemaal niet schelen, want.... MIA KWAM!!!!!!!!!!!
Daar stond ik dan met mijn mooi Mia-bordje... tussen de hotelmanagers met een hotelplaatje :) ik was nog nooit zo vrolijk! Het bleef maar duren tot het moment toch eindelijk aanbrak: mijn lieve mia paradeerde richting uitgang! Jeejjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjj! Charel en Mia waren weer samen :)!
We namen de taxi richting gezin en we waren beide heel blij! Mia was een beetje zenuwachtig om naar het gezin te gaan... Ik was vooral heel blij en opgelucht! De kindjes verwelkomden haar met een mooie Afrikaanse dans en zang.. heel lief! En natuurlijk had mama haar uitgesloofd en kregen we patatten met vlees! Iets waar ik ervoor alleen maar van kon dromen...
Ik toonde haar mijn kamer en de buurt :) . Mijn dag kon niet meer stuk!
Dag 46
Woensdagochtend, ik stond op om te gaan werken maar voelde me voor de eerste keer in bijna 7 weken echt slecht. Volgens mij nog steeds van het belachelijk vieze yaourtje. Ik kon gewoonweg niet gaan werken... echt stom om de laatste dagen van mijn werk nog ziek te worden!
En net nu Mia in aantocht is! Dat is echt te gek voor woorden! Ik moest en zou snel weer beter worden! Ik sliep de hele dag en voelde me mega-slap. Zolang het maar geen parasieten zijn! Het enige wat ik deed die dag was even naar een internetcafétje gaan.
's Avonds ging het al wat beter en het moment brak aan waar ik zolang op gewacht had... Ik maakte een bord met MIA op om haar morgen af te halen aan de luchthaven :). Ik stak er al mijn tijd in, want heb hier toch niet echt veel te doen. Het resultaat mocht er zijn: een mooi Mia bord! Nog 16u en ik kan haar gaan halen !!!! :) :) :)
En net nu Mia in aantocht is! Dat is echt te gek voor woorden! Ik moest en zou snel weer beter worden! Ik sliep de hele dag en voelde me mega-slap. Zolang het maar geen parasieten zijn! Het enige wat ik deed die dag was even naar een internetcafétje gaan.
's Avonds ging het al wat beter en het moment brak aan waar ik zolang op gewacht had... Ik maakte een bord met MIA op om haar morgen af te halen aan de luchthaven :). Ik stak er al mijn tijd in, want heb hier toch niet echt veel te doen. Het resultaat mocht er zijn: een mooi Mia bord! Nog 16u en ik kan haar gaan halen !!!! :) :) :)
Dag 45
Dinsdagochtend, het werken ging weer zijn gewone gangetje... Vandaag bracht ik veel tijd door bij de baby'tjes :). Er zijn twee nieuwe kleintjes bijgekomen.. 1 van 3 weken oud en 1 van 8 dagen oud! Ze zijn supermini en schattig, en eigenlijk is het gewoonweg supererg dat zij zonder mama of papa alleen in een weeshuis liggen. Ik zou ze zo willen meenmen, en dat hebben de begeleiders me tot mijn grootste ergernis ook meermaals gevraagd!
Ik heb het kindje van 3 weken oud gewogen en ze weegt 2.2kg , wat echt mini is. Ze heet Naomi :) Het andere baby'tje moet nog even wachten op een naam...
In de namiddag ging ik verstandig eerst naar het gezin om te eten en erna met de taxi naar het centrum... op zoek naar een bank die wel functioneert! Ik had nog 600 CFA (1 euro), net genoeg om de taxi te nemen en terug te keren. Het moest dus lukken! Ik ging naar de Banque International de Burkina en natuurlijk ging het ook daar niet... dat was eigenlijk mijn laatste hoop! Er was nog een bank maar die lag ver weg en kon ik dus niet proberen want dan had ik geen geld meer om thuis te raken.. Hier wordt je echt gek van! Tot slot lacht iedereen me gewoon uit omdat ze zeiden dat het geen visa kaart is.. maar dat is het duidelijk wel! De bankautomaten zijn hier gewoon te primitief om met die kaart te kunnen werken. Echt frustrerend!
Gelukkig komt zus donderdavond en kan zij cash meenemen... anders zat ik met een groot probleem! Nu gewoon nog twee dagjes heel zuinig leven :), maar dat is hier niet zo moeilijk!
's Avonds kocht ik met mijn allerlaatste geld een yaourtje :) Ik vond dat ik dat na alle pech wel verdiend had. Het spaakte heerlijk.
Na 1 uur kreeg ik opeens buikpijn en krampen... ik keek op het potje en natuurlijk was het ding al een hele tijd vervallen... waarom ook niet hé?? Daar zat ik dan.. diarree en overgeven.. leve het yaourtje!
Ik heb het kindje van 3 weken oud gewogen en ze weegt 2.2kg , wat echt mini is. Ze heet Naomi :) Het andere baby'tje moet nog even wachten op een naam...
In de namiddag ging ik verstandig eerst naar het gezin om te eten en erna met de taxi naar het centrum... op zoek naar een bank die wel functioneert! Ik had nog 600 CFA (1 euro), net genoeg om de taxi te nemen en terug te keren. Het moest dus lukken! Ik ging naar de Banque International de Burkina en natuurlijk ging het ook daar niet... dat was eigenlijk mijn laatste hoop! Er was nog een bank maar die lag ver weg en kon ik dus niet proberen want dan had ik geen geld meer om thuis te raken.. Hier wordt je echt gek van! Tot slot lacht iedereen me gewoon uit omdat ze zeiden dat het geen visa kaart is.. maar dat is het duidelijk wel! De bankautomaten zijn hier gewoon te primitief om met die kaart te kunnen werken. Echt frustrerend!
Gelukkig komt zus donderdavond en kan zij cash meenemen... anders zat ik met een groot probleem! Nu gewoon nog twee dagjes heel zuinig leven :), maar dat is hier niet zo moeilijk!
's Avonds kocht ik met mijn allerlaatste geld een yaourtje :) Ik vond dat ik dat na alle pech wel verdiend had. Het spaakte heerlijk.
Na 1 uur kreeg ik opeens buikpijn en krampen... ik keek op het potje en natuurlijk was het ding al een hele tijd vervallen... waarom ook niet hé?? Daar zat ik dan.. diarree en overgeven.. leve het yaourtje!
Dag 44
Maandagochtend, ik begon al aan mijn laatste werkweek. De tijd is eigenlijk heel snel voorbijgegaan en na al die weken ben ik de kindjes echt graag gaan zien! Het gaat heel moeilijk voor me zijn om ze zomaar achter te laten... zeker nu ik weet in wat voor omstandigheden ze hier moeten leven.
Ik kwam aan op het werk en was heel gelukkig toen ik zag dat één van mijn kindjes, Arnaudje, trots op de schoot van twee blanken zat. Hij werd vandaag geadopteerd! :) Ik was superblij voor het kereltje! Hij had mooie kleertjes aan een een grote bal in zijn hand. Het was best raar... toen hij opstond en alle kindjes op hem afkwamen liep hij snel weg en keek heel vies... alsof hij niets meer met hen te maken wou hebben! Ook bij het 10-uurtje wou hij geen hap meer nemen van het vieze eten. Volgens mij besefte hij heel goed wat er allemaal aan het gebeuren was (ookal is Arnaudje nog maar 3 jaar oud).
Na het werk ging ik op zoek naar een bankautomaat om met mijn visa-kaart geld af te ahalen. Ik fietste door de hete middagzon en was blij toen ik een bank had gevonden. Tot mijn grootste verbazing werd mijn kaart niet geaccepteerd. Ik dacht ok, niet erg, dan maar naar de volgende bank. Ik fietste door het centrum tot ik aan een straat kwam met wel 10 banken. Ik probeerde ze 1 voor 1, maar mijn kaart werd nergens geaccepteerd. Ik werd er bijna gek van... daar stond ik dan met 2 000 CFA (3 euro)... het enige geld dat ik nog had!
Na 2 uur zoeken besloot ik maar naar huis te gaan en het morgen opnieuw te proberen.
Aangekomen bij het gezin viel ik bijna flauw van de hitte en honger. Tot slot kreeg ik een bordje To als middagmaal... Jeeeejjj... daar zit je dan echt niet op te wachten!
Toch werd de dag nog leuk toen 'moeder' me meenam op haar brommer naar de beste kleermaker van de buurt! Ze schoot me geld voor zodat ik twee kledingstukken op maat kon laten maken.. superlief! Ik koos een bloesje en een kleedje... ik ben eens benieuwd... 12 september is het klaar! :)
We gingen samen naar de markt om er mooie stofjes te kiezen voor mijn kledij :) . Ik was weer helemaal gelukkig! Ik hoopte alleen dat mijn kaart het morgen wel zou doen... anders zit ik echt zonder geld en dat geeft geen veilig gevoel als je hier helemaal alleen zit...
Ik kwam aan op het werk en was heel gelukkig toen ik zag dat één van mijn kindjes, Arnaudje, trots op de schoot van twee blanken zat. Hij werd vandaag geadopteerd! :) Ik was superblij voor het kereltje! Hij had mooie kleertjes aan een een grote bal in zijn hand. Het was best raar... toen hij opstond en alle kindjes op hem afkwamen liep hij snel weg en keek heel vies... alsof hij niets meer met hen te maken wou hebben! Ook bij het 10-uurtje wou hij geen hap meer nemen van het vieze eten. Volgens mij besefte hij heel goed wat er allemaal aan het gebeuren was (ookal is Arnaudje nog maar 3 jaar oud).
Na het werk ging ik op zoek naar een bankautomaat om met mijn visa-kaart geld af te ahalen. Ik fietste door de hete middagzon en was blij toen ik een bank had gevonden. Tot mijn grootste verbazing werd mijn kaart niet geaccepteerd. Ik dacht ok, niet erg, dan maar naar de volgende bank. Ik fietste door het centrum tot ik aan een straat kwam met wel 10 banken. Ik probeerde ze 1 voor 1, maar mijn kaart werd nergens geaccepteerd. Ik werd er bijna gek van... daar stond ik dan met 2 000 CFA (3 euro)... het enige geld dat ik nog had!
Na 2 uur zoeken besloot ik maar naar huis te gaan en het morgen opnieuw te proberen.
Aangekomen bij het gezin viel ik bijna flauw van de hitte en honger. Tot slot kreeg ik een bordje To als middagmaal... Jeeeejjj... daar zit je dan echt niet op te wachten!
Toch werd de dag nog leuk toen 'moeder' me meenam op haar brommer naar de beste kleermaker van de buurt! Ze schoot me geld voor zodat ik twee kledingstukken op maat kon laten maken.. superlief! Ik koos een bloesje en een kleedje... ik ben eens benieuwd... 12 september is het klaar! :)
We gingen samen naar de markt om er mooie stofjes te kiezen voor mijn kledij :) . Ik was weer helemaal gelukkig! Ik hoopte alleen dat mijn kaart het morgen wel zou doen... anders zit ik echt zonder geld en dat geeft geen veilig gevoel als je hier helemaal alleen zit...
woensdag 26 augustus 2009
Dag 43
Zondagochtend sprak ik af met de andere vrijwilligers om samen naar een grote Afrikaanse mis te gaan! De mensen droegen hun kleurrijkste kleren en he was mooi om te zien! De kerk zat helemaal vol en er waren mensen van alle leeftijden. Er werd veel gezongen en het was best een plezierige aangelegenheid!
In de namiddag gingen we weer zwemmen in Hotel Independance :) en 's avonds at ik een spaghetti in een maquis voor maar liefst 1 euro :).
Het was een leuk weekend!
In de namiddag gingen we weer zwemmen in Hotel Independance :) en 's avonds at ik een spaghetti in een maquis voor maar liefst 1 euro :).
Het was een leuk weekend!
Dag 42
Zaterdagochtend, ik sliep lekker uit en genoot van het weekend. Vandaag was het Nafi's verjaardag, ze werd 9. Ze had me verteld dat er een groot feest zou zijn, maar uiteindelijk kwam dat feest neer op dat ze 's avonds allen een flesje cola kregen :). Ze kreeg ook een pop, maar geen baby born ofzo :) echt eentje die je bij de oma op zolder kan vinden! Ik gaf haar mijn cadeautjes en daar was ze heel blij mee.
In de namiddag kwam Nieneke en gingen we samen naar de markt. Zoiets kan je hier niet op je gemakje doen want iedereen wil en zal aan je verkopen! Het begint na zes weken echt wel wat te irriteren... Iedereen denkt dat je superrijk bent en iedereen verwacht wat van jou... dat kan gaan van iets kopen op hun kraampje, iets gaan drinken samen, trouwen, tot mee naar België komen! Maar na zes weken heb ik er wel wat mee leren omgaan...
's Avonds sprak ik af met de andere vrijwilligers om wat te gaan drinken in Le jardin de l'amitié. Dat is een heel gezellig openlucht-cafétje met life dans en muziek. Het was heel leuk!
Ik nam erna weer de taxi terug en ben er nu echt wel gewoon aan geraakt... Ik heb eindelijk het gevoel dat ik hier alleen wel mijn mannetje kan staan!
Ik vind het nu zelfs leuk om de taxi te nemen... je kan een gesprekje aangaan met de chauffeur en je komt heel veel te weten over de Burkinabese cultuur... Bovendien is het ook goed voor mijn Frans :).
In de namiddag kwam Nieneke en gingen we samen naar de markt. Zoiets kan je hier niet op je gemakje doen want iedereen wil en zal aan je verkopen! Het begint na zes weken echt wel wat te irriteren... Iedereen denkt dat je superrijk bent en iedereen verwacht wat van jou... dat kan gaan van iets kopen op hun kraampje, iets gaan drinken samen, trouwen, tot mee naar België komen! Maar na zes weken heb ik er wel wat mee leren omgaan...
's Avonds sprak ik af met de andere vrijwilligers om wat te gaan drinken in Le jardin de l'amitié. Dat is een heel gezellig openlucht-cafétje met life dans en muziek. Het was heel leuk!
Ik nam erna weer de taxi terug en ben er nu echt wel gewoon aan geraakt... Ik heb eindelijk het gevoel dat ik hier alleen wel mijn mannetje kan staan!
Ik vind het nu zelfs leuk om de taxi te nemen... je kan een gesprekje aangaan met de chauffeur en je komt heel veel te weten over de Burkinabese cultuur... Bovendien is het ook goed voor mijn Frans :).
Dag 41
Vrijdagochtend, vandaag kregen de kindjes weer 'les' op zn Burkinabees. Ze leerden de letter 'u' uitspreken en schrijven op een bordje met krijt. Alle kindjes lijken hetzelfde niveau te hebben, of ze nu 3 of 13 jaar oud zijn maakt niet veel uit.
Hierna tekenden we nog wat en de werkdag zat er weeral op.
In de namiddag deed ik niets meer buiten wat tekeningen maken voor de kindjes en wat TV kijken in het gezin...
Hierna tekenden we nog wat en de werkdag zat er weeral op.
In de namiddag deed ik niets meer buiten wat tekeningen maken voor de kindjes en wat TV kijken in het gezin...
Dag 40
Donderdagochtend, ik nam een grote Disney-bal mee naar het weeshuis en de kindjes waren dolgelukkig! Ze hebben de hele voormiddag niets anders gedaan dan gespeeld met de bal... het werken ging dus snel om!
's Avonds sprak ik af met de andere vrijwilligers om naar de Burkinabese cinema te gaan. Ik was echt benieuwd en wist totaal niet wat ik moest verwachten. De zaal was heel mooi, net als in België, helaas was de film van wat mindere kwaliteit :). Het trok echt op niets, het was één grote soap zonder verhaal en de mensen konden echt niet acteren. De Burkinabee daarentegen lagen bij het minste slap van het lachen... Ze hebben hier duidelijk een ander soort humor!
's Avonds nam ik weer alleen de taxi naar huis. Echt erg, elke keer als ik tegen de chauffeur zeg waar ik moet zijn zegt hij: waauw, c'est très courageux, mais pourquoi?? C'est vraiment dangereux! Dat geeft wel een minder fijn gevoel, maar zolang ik me voor de deur laat afzetten kan er weinig gebeuren. Alhoewel, vorige week zaten er 's nachts twee keer dieven in onze tuin. De eerste nacht werden we wakkergekrest door de moeder om de voleur te verjagen en de tweede nacht konden Anne en ik hem persoonlijk ontmoeten want hij zat verstopt naast het wc-hok. Wat nog minder geruststellend is is dat het nichtje eerst in de kamer naast ons sliep (in de tuin) maar dat zij nu binnen slaapt omdat het buiten te gevaarlijk is... maar ik slaap wel nog steeds in mijn kamer in de tuin... hmmm.. leuk :).
's Avonds sprak ik af met de andere vrijwilligers om naar de Burkinabese cinema te gaan. Ik was echt benieuwd en wist totaal niet wat ik moest verwachten. De zaal was heel mooi, net als in België, helaas was de film van wat mindere kwaliteit :). Het trok echt op niets, het was één grote soap zonder verhaal en de mensen konden echt niet acteren. De Burkinabee daarentegen lagen bij het minste slap van het lachen... Ze hebben hier duidelijk een ander soort humor!
's Avonds nam ik weer alleen de taxi naar huis. Echt erg, elke keer als ik tegen de chauffeur zeg waar ik moet zijn zegt hij: waauw, c'est très courageux, mais pourquoi?? C'est vraiment dangereux! Dat geeft wel een minder fijn gevoel, maar zolang ik me voor de deur laat afzetten kan er weinig gebeuren. Alhoewel, vorige week zaten er 's nachts twee keer dieven in onze tuin. De eerste nacht werden we wakkergekrest door de moeder om de voleur te verjagen en de tweede nacht konden Anne en ik hem persoonlijk ontmoeten want hij zat verstopt naast het wc-hok. Wat nog minder geruststellend is is dat het nichtje eerst in de kamer naast ons sliep (in de tuin) maar dat zij nu binnen slaapt omdat het buiten te gevaarlijk is... maar ik slaap wel nog steeds in mijn kamer in de tuin... hmmm.. leuk :).
zaterdag 22 augustus 2009
Dag 39
Woensdagochtend, het was weer een dagje zoals gewoonlijk, niets speciaals dus... Werken, Rusten, Internetcaféke, Rijst eten,... :)
Dag 38
Dinsdagochtend, ik werd wakker om 7u en het was hier aan het stortregenen! Als het zo regent kan ik gewoonweg niet op mijn werk geraken met de fiets. Ook omdat de wegen er dan zo slecht bijliggen... één enal modder waar je gewoonweg niet doorgeraakt!
Eigenlijk vond ik het wel leuk, ik bleef lekker in mijn bed liggen en wachtte tot het regenen wat minderde. Gelukkig lag er nog een stokbrood en chocolade op mijn kamer, dus kon heel gezellig een ontbijtje op bed houden :).
Om 10u besloot ik toch maar eens te vertrekken, want ik voelde me wel een beetje schuldig!
Toen ik aankwam kon ik het haast niet geloven, van de begeleiders die elke dag werken met mijn kindjes (vier ofzo) was gewoonweg niemand komen opdagen. Dat kan je toch niet geloven... Ze worden betaald en komen gewoon niet omdat het regent. En ik voelde me al schuldig omdat ik te laat was. Ik werkte tot twee uur en er is niemand meer gekomen. Daar stond ik dan, alleen met een bende wilde kindjes. En ze luisteren niet naar mij, omdat ze alleen lusiteren als ze gemept worden met een tak... dus ik heb niet echt veel gezag! Normaal is dat geen probleem want dan zijn we met vier, maar nu...
Ik vind dat schandalig... Volgens mij ligt het aan die mentaliteit dat hier zoveel mislukt...
's Middags sprak ik af met Nieneke en een andere nieuwe vrijwilliger in Le jardin de l'amitié om iets te drinken. Het is daar heel gezellig en leuk. Het was wel spannend om alleen de taxi te nemen, maar alles verliep vlot!
Eigenlijk vond ik het wel leuk, ik bleef lekker in mijn bed liggen en wachtte tot het regenen wat minderde. Gelukkig lag er nog een stokbrood en chocolade op mijn kamer, dus kon heel gezellig een ontbijtje op bed houden :).
Om 10u besloot ik toch maar eens te vertrekken, want ik voelde me wel een beetje schuldig!
Toen ik aankwam kon ik het haast niet geloven, van de begeleiders die elke dag werken met mijn kindjes (vier ofzo) was gewoonweg niemand komen opdagen. Dat kan je toch niet geloven... Ze worden betaald en komen gewoon niet omdat het regent. En ik voelde me al schuldig omdat ik te laat was. Ik werkte tot twee uur en er is niemand meer gekomen. Daar stond ik dan, alleen met een bende wilde kindjes. En ze luisteren niet naar mij, omdat ze alleen lusiteren als ze gemept worden met een tak... dus ik heb niet echt veel gezag! Normaal is dat geen probleem want dan zijn we met vier, maar nu...
Ik vind dat schandalig... Volgens mij ligt het aan die mentaliteit dat hier zoveel mislukt...
's Middags sprak ik af met Nieneke en een andere nieuwe vrijwilliger in Le jardin de l'amitié om iets te drinken. Het is daar heel gezellig en leuk. Het was wel spannend om alleen de taxi te nemen, maar alles verliep vlot!
Dag 37
Maandagochtend, ik vertrok naar het weeshuis, maar nu zonder Anne.. een beetje spijtig. De kindjes waren weer heel blij toen ze me zagen, dat maakt veel goed :) ! Ik had een auto-kleurboek meegenomen en het was weer een heel kleurfestijn.
Vandaag werd een kindje van twee jaar opgehaald door zijn adoptie-ouders, ik was superblij voor het kleine kereltje... Hij wordt een Italiaantje, hihi!
Ik help nu ook iedere dag een uurtje bij de allerkleinste babytjes :). Die zijn superlief en de vrouw die daar werkt is dat ook. Ik help er om de baby'tjes te verzorgen, wassen, kleedjes aandoen, haartjes kammen,... :)
Helaas is er pas een baby'tje gestorven, Lucy. Ze had een slechte lever en maakte hier in Burkina Faso natuurlijk geen kans op een levertransplantatie. Ze was zeven maanden oud en nog maar 2.5 kg....
De tijd ging snel om en ik fietste weer naar huis. In de namiddag ging moeder en ik met de brommer op zoek naar een goede kleermaker. Ze wil een bloesje van mij laten namaken omdat ze het zo mooi vindt. Het was leuk om te doen!
Nu ik alleen ben houdt ze zich precies veel meer met me bezig.. Ze vraagt veel meer persoonlijke zaken en ze wil overal 'samen' naartoe gaan. Leuk!
Vandaag werd een kindje van twee jaar opgehaald door zijn adoptie-ouders, ik was superblij voor het kleine kereltje... Hij wordt een Italiaantje, hihi!
Ik help nu ook iedere dag een uurtje bij de allerkleinste babytjes :). Die zijn superlief en de vrouw die daar werkt is dat ook. Ik help er om de baby'tjes te verzorgen, wassen, kleedjes aandoen, haartjes kammen,... :)
Helaas is er pas een baby'tje gestorven, Lucy. Ze had een slechte lever en maakte hier in Burkina Faso natuurlijk geen kans op een levertransplantatie. Ze was zeven maanden oud en nog maar 2.5 kg....
De tijd ging snel om en ik fietste weer naar huis. In de namiddag ging moeder en ik met de brommer op zoek naar een goede kleermaker. Ze wil een bloesje van mij laten namaken omdat ze het zo mooi vindt. Het was leuk om te doen!
Nu ik alleen ben houdt ze zich precies veel meer met me bezig.. Ze vraagt veel meer persoonlijke zaken en ze wil overal 'samen' naartoe gaan. Leuk!
Dag 36
Zondagochtend, ik had voor het eerst in vijf weken het bed voor mij alleen :) en sliep heel goed. Hmm toch ook positieve zaken aan Annes vertrek :). Ik besloot dat het tijd werd om mijn kamer eens te kuisen, want het was echt een stal geworden! De moeder was heel blij met mijn initiatief :). Ik heb de kamer zelfs een beetje heringericht en er een echt gezellig kot van gemaakt :). Heel leuk!
In de namiddag kon ik eindelijk naar een internetcafétje en erna knutselde en tekende ik wat voor de kindjes van het weeshuis. Ik heb besloten om al mijn nieuwe vrije tijd te besteden aan de kindjes. Ik ga langer in het weeshuis blijven elke dag en ga als ik 's avonds niets te doen heb vanalles voor hen maken met al het knutselgerief dat ik bij me heb. Zo zal ik mijn tijd wel om krijgen!
In de namiddag kon ik eindelijk naar een internetcafétje en erna knutselde en tekende ik wat voor de kindjes van het weeshuis. Ik heb besloten om al mijn nieuwe vrije tijd te besteden aan de kindjes. Ik ga langer in het weeshuis blijven elke dag en ga als ik 's avonds niets te doen heb vanalles voor hen maken met al het knutselgerief dat ik bij me heb. Zo zal ik mijn tijd wel om krijgen!
Dag 35
Zaterdagochtend, ik stond vroeg op om in mijn dagboek te schrijven. Toen ik klaar was wou ik het in een internetcafé op mijn blog zetten, maar natuurlijk viel de stroom weer uit. Dat gebeurt hier zeker 1 keer per dag gedurende 1 à 2 uur, dan heeft heel de regio even geen stroom, is wel grappig.
Anne kreeg telefoon dat ze vanavond al gerepatrieerd zou worden... Ze was heel blij en kon meteen haar koffer beginnen inpakken. Ik was heel droevig... Nu zou ik alles alleen moeten doen... en het was net zo leuk met ons twee... Maarja, als je ziek bent en je hebt er totaal geen zin meer in is het beter om naar huis te gaan!
In de namiddag kwam Nieneke nog even om afscheid te nemen van Anne. Om 18.30u vertrokken we richting 'le cimitière' waar ze om 19u werd opgehaald. En ik bleef alleen achter :(. Ik deed niet meer veel die avond...
Anne kreeg telefoon dat ze vanavond al gerepatrieerd zou worden... Ze was heel blij en kon meteen haar koffer beginnen inpakken. Ik was heel droevig... Nu zou ik alles alleen moeten doen... en het was net zo leuk met ons twee... Maarja, als je ziek bent en je hebt er totaal geen zin meer in is het beter om naar huis te gaan!
In de namiddag kwam Nieneke nog even om afscheid te nemen van Anne. Om 18.30u vertrokken we richting 'le cimitière' waar ze om 19u werd opgehaald. En ik bleef alleen achter :(. Ik deed niet meer veel die avond...
Dag 34
Vrijdagochtend, Anne was nog steeds ziek en bleef in haar bed liggen.
In het weeshuis kregen de kindjes 'les' van een mannelijke begeleider. Ik denk dat wel elk kindje slaag heeft gekregen met de tak. Ik werd er niet goed van... Het resultaat was dat alle kindjes kressend door het lokaal liepen en dat van lesgeven niet veel in huis kwam... Het is deprimerend om te zien!
Er kwam een andere begeleider naar me toe en vroeg me om de leeftijd van de tweeling te schatten. Ik dacht ooh een spelletje om te zien of ik het goed kan schatten en zei, hmm ik denk 4 jaar. De man schreef hierna 4 jaar op twee officiële papieren. Ik vroeg wat hij deed en hij zei gewoon: "Ja, we weten niet hoe oud ze zijn en nu jij het hebt gezegd kunnen we hun een geboortedatum geven. " Ik werd er niet goed van... Ik vind dat zo zielig... Ze zullen heel hun leven rondlopen met zomaar een geschatte leeftijd in de hoop dat het een beetje juist is. Hun verjaardag wordt ook gewoon de dag dat ze binnenkwamen in het weeshuis.
Ik mocht ze wegen en meten, superschattig. Ze wegen beide 11 kg en zijn 95 cm groot, wat heel mager en klein is...
In de namiddag kwam ik thuis en Anne moest opnieuw naar het ziekenhuis. Echt spijtig dat ze nog steeds ziek is...
's Avonds vertelde ze me dat ze ervoor de foute medicatie had gekregen... ze had medicatie tegen parasieten terwijl ze er eigenlijk tegen wormen moet hebben... Erg hé! Dan ga je al naar het beste en duurste ziekenhuis!
's Avonds besloot ze dat ze er helemaal geen zin meer in heeft en ze wordt waarschijnlijk over enkele dagen gerepatrieerd... :( Mijn burkina-buddy gaat me verlaten :( Dan blijf ik hier alleen achter...
Heel spijtig want het was echt leuk met ons twee! Gelukkig is het nog maar 12 dagen en Mia is er !!!!!!!!! Leve miafee!!!!
In het weeshuis kregen de kindjes 'les' van een mannelijke begeleider. Ik denk dat wel elk kindje slaag heeft gekregen met de tak. Ik werd er niet goed van... Het resultaat was dat alle kindjes kressend door het lokaal liepen en dat van lesgeven niet veel in huis kwam... Het is deprimerend om te zien!
Er kwam een andere begeleider naar me toe en vroeg me om de leeftijd van de tweeling te schatten. Ik dacht ooh een spelletje om te zien of ik het goed kan schatten en zei, hmm ik denk 4 jaar. De man schreef hierna 4 jaar op twee officiële papieren. Ik vroeg wat hij deed en hij zei gewoon: "Ja, we weten niet hoe oud ze zijn en nu jij het hebt gezegd kunnen we hun een geboortedatum geven. " Ik werd er niet goed van... Ik vind dat zo zielig... Ze zullen heel hun leven rondlopen met zomaar een geschatte leeftijd in de hoop dat het een beetje juist is. Hun verjaardag wordt ook gewoon de dag dat ze binnenkwamen in het weeshuis.
Ik mocht ze wegen en meten, superschattig. Ze wegen beide 11 kg en zijn 95 cm groot, wat heel mager en klein is...
In de namiddag kwam ik thuis en Anne moest opnieuw naar het ziekenhuis. Echt spijtig dat ze nog steeds ziek is...
's Avonds vertelde ze me dat ze ervoor de foute medicatie had gekregen... ze had medicatie tegen parasieten terwijl ze er eigenlijk tegen wormen moet hebben... Erg hé! Dan ga je al naar het beste en duurste ziekenhuis!
's Avonds besloot ze dat ze er helemaal geen zin meer in heeft en ze wordt waarschijnlijk over enkele dagen gerepatrieerd... :( Mijn burkina-buddy gaat me verlaten :( Dan blijf ik hier alleen achter...
Heel spijtig want het was echt leuk met ons twee! Gelukkig is het nog maar 12 dagen en Mia is er !!!!!!!!! Leve miafee!!!!
Dag 33
Donderdagochtend, Anne was ziek en kon niet gaan werken. Ze besloot om opnieuw naar het ziekenhuis te gaan om haar nog eens te laten onderzoeken.
In het weeshuis had ik het prachtige idee om een 'vouwuurtje' te houden met de kindjes. Ik had vouwblaadjes bij me en toonde de begeleiders wat ik wou maken met hen en met de kindjes. Tot mijn grootste verbazing konden zij (de begeleiders) het zelf niet... Ze sloegen er niet in om op een lijntje te vouwen en keken alleen maar vol bewondering naar hoe ik het deed... echt erg. De kindjes bakten er dus al helemaal niets van... Tot zover het vouwuurtje :).
Voor de rest was het wel leuk op het werk.
Toen ik weer thuis was bracht Anne me het slechte nieuws dat ook zij parasieten had.. Echt erg, we nemen al zoveel spuiten en pillen om hier te kunnen leven, en nog wordt iedereen ziek. Ik hoop dat ze snel weer beter wordt...
's Avonds zagen we de nieuwe vrijwilligers. We spraken af in de herberg, waar ook wij de eerste week van ons verblijf doorbrachten. Het was een heel avontuur om er te geraken . Anne en ik gingen met de taxi maar helaas slaagde onze taxichauffeur er niet in om de herberg te vinden. Na een tijd werd hij boos en plots zei hij: "Ik heb er genoeg van, betaal en stap uit!" Daar stonden we dan, op een zandpadje in een wijk in Ouaga :). Uiteindelijk kwam Raphael ons halen en zijn we er toch nog geraakt...
Het was leuk om de nieuwe vrijwilligers te zien... Eigenlijk was ik vooral blij dat ik niet in hun schoenen stond :) maar dat heb ik hen maar niet verteld...
In het weeshuis had ik het prachtige idee om een 'vouwuurtje' te houden met de kindjes. Ik had vouwblaadjes bij me en toonde de begeleiders wat ik wou maken met hen en met de kindjes. Tot mijn grootste verbazing konden zij (de begeleiders) het zelf niet... Ze sloegen er niet in om op een lijntje te vouwen en keken alleen maar vol bewondering naar hoe ik het deed... echt erg. De kindjes bakten er dus al helemaal niets van... Tot zover het vouwuurtje :).
Voor de rest was het wel leuk op het werk.
Toen ik weer thuis was bracht Anne me het slechte nieuws dat ook zij parasieten had.. Echt erg, we nemen al zoveel spuiten en pillen om hier te kunnen leven, en nog wordt iedereen ziek. Ik hoop dat ze snel weer beter wordt...
's Avonds zagen we de nieuwe vrijwilligers. We spraken af in de herberg, waar ook wij de eerste week van ons verblijf doorbrachten. Het was een heel avontuur om er te geraken . Anne en ik gingen met de taxi maar helaas slaagde onze taxichauffeur er niet in om de herberg te vinden. Na een tijd werd hij boos en plots zei hij: "Ik heb er genoeg van, betaal en stap uit!" Daar stonden we dan, op een zandpadje in een wijk in Ouaga :). Uiteindelijk kwam Raphael ons halen en zijn we er toch nog geraakt...
Het was leuk om de nieuwe vrijwilligers te zien... Eigenlijk was ik vooral blij dat ik niet in hun schoenen stond :) maar dat heb ik hen maar niet verteld...
woensdag 19 augustus 2009
Dag 32
Woensdagochtend voelde ik me alweer wat beter. In het weeshuis was het een dagje zoals gewoonlijk... Ik speelde met de kindjes, totdat ik plots opmerkte dat het meisje met de gebroken voet verdwenen was. Ik ging naar de directrice om te vragen waar ze was maar ze was vandaag niet aanwezig. De andere begeleiders wisten natuurlijk ook weer van niets... Ik kreeg tot mijn grootste spijt het vermoeden dat het meisje terug naar haar zus is gebracht... Ik voelde me schuldig omdat ik haar heb overhaald om toch maar het nummer van haar zus te geven... Het is allemaal zo triest voor deze kindjes!
Om 13u waren we (Anne en ik) heel blij want we spraken af met de andere vrijwilligers om vanalles leuks te doen die dag. We gingen zwemmen in Hotel Independance, heel fijn! Natuurlijk begon het net te regenen toen we op onze zwembadstoeltjes lagen. We plonsten in het zwembad en het was zalig om in die regen te zwemmen!
's Avonds gingen we eten in een nonnenrestaurant :), met echte zinnende nonnen! Nieneke kwam ook, maar zij had slecht nieuws bij: ze is gezegend met parasieten...
De avond was heel leuk en we aten SUPERlekker. Ik bestelde ne steak me puree :) en een lekker chocomouske als dessert!
Om 13u waren we (Anne en ik) heel blij want we spraken af met de andere vrijwilligers om vanalles leuks te doen die dag. We gingen zwemmen in Hotel Independance, heel fijn! Natuurlijk begon het net te regenen toen we op onze zwembadstoeltjes lagen. We plonsten in het zwembad en het was zalig om in die regen te zwemmen!
's Avonds gingen we eten in een nonnenrestaurant :), met echte zinnende nonnen! Nieneke kwam ook, maar zij had slecht nieuws bij: ze is gezegend met parasieten...
De avond was heel leuk en we aten SUPERlekker. Ik bestelde ne steak me puree :) en een lekker chocomouske als dessert!
Dag 31
Dinsdagochtend, ik kwam aan in het weeshuis en zag iets wat me superblij maakte. In de gang stond een klein jongetje dat ik precies al eerder had gezien. Mijn lief meisje Larissa stond er naast en was net even groot. Ik was superblij: het tweelingbroertje was aangekomen :). Het was zooo mooi om hen samen te zien! Ze lijken op elkaar als twee druppels water! Mijn hart smolt ervan :).
De kindjes mochten voor de verandering eens buiten spelen op het pleintje. Dat was fijn, want nu konden ze eindelijk echt rennen en spelen. Om 9u moesten ze alweer naar binnen... Dat is wel een beetje begrijpelijk want dan wordt het echt te warm om in open lucht te spelen.
In de namiddag was het saai.. we rusten wat en verveelden ons.. ik zat precies even in een dipje.. ik had zin in niets en wou eigenlijk het liefst van al naar huis.
De kindjes mochten voor de verandering eens buiten spelen op het pleintje. Dat was fijn, want nu konden ze eindelijk echt rennen en spelen. Om 9u moesten ze alweer naar binnen... Dat is wel een beetje begrijpelijk want dan wordt het echt te warm om in open lucht te spelen.
In de namiddag was het saai.. we rusten wat en verveelden ons.. ik zat precies even in een dipje.. ik had zin in niets en wou eigenlijk het liefst van al naar huis.
Dag 30
Maandagochtend, ik was weer klaar om erin te vliegen. Elke maandazg zijn de weeskindjes enorm wild omdat ze dan een weekend lang niets anders hebben gedaan dan TV gekeken. Bovendien verschoten Anne en ik ons een bult toen we onze kindjes zagen, ze waren allemaal kaalgeschoren. Ik vond het echt stom. Zelfs twee van mijn meisjes waren kaal omdat de kappers zich vergisten en dachten dat het jongetjes waren.
Ik speelde wat met de kindjes tot ik zag dat een meisje van mijn groep een kromme voet had. Ze was vrijdagavond van een stoel gevallen en haar voet was duidelijk gebroken. Niemand had er verder aandacht aan besteed. Ik haalde Anne en we gingen met het meisje op m'n rug naar de verpleegpost. We mochten natuurlijk niet mee binnen gaan.. Ik had schrik want ze zouden haar voet echt moeten rechtzetten. Toen ze buitenkwam had ze een windel om haar krom voetje, ik kon het niet geloven. De directrice van het weeshuis zei me dat ze wachtte op het telefoonnummer van de zus van het meisje zodat zij de kosten voor de voet kon betalen. Het meisje wou dat telefoonnummer niet geven omdat ze schrik had dat ze terug naar haar zus zou moeten (die mishandelde haar). Uiteindelijk kon ik haar overhalen om het nummer toch te geven. Ik hoop dat het morgen in orde zal zijn en dat haar voet dan in een gips ligt...
Het was 13u en we konden weer naar huis. We rusten wat en de dag was alweer snel om...
Ik speelde wat met de kindjes tot ik zag dat een meisje van mijn groep een kromme voet had. Ze was vrijdagavond van een stoel gevallen en haar voet was duidelijk gebroken. Niemand had er verder aandacht aan besteed. Ik haalde Anne en we gingen met het meisje op m'n rug naar de verpleegpost. We mochten natuurlijk niet mee binnen gaan.. Ik had schrik want ze zouden haar voet echt moeten rechtzetten. Toen ze buitenkwam had ze een windel om haar krom voetje, ik kon het niet geloven. De directrice van het weeshuis zei me dat ze wachtte op het telefoonnummer van de zus van het meisje zodat zij de kosten voor de voet kon betalen. Het meisje wou dat telefoonnummer niet geven omdat ze schrik had dat ze terug naar haar zus zou moeten (die mishandelde haar). Uiteindelijk kon ik haar overhalen om het nummer toch te geven. Ik hoop dat het morgen in orde zal zijn en dat haar voet dan in een gips ligt...
Het was 13u en we konden weer naar huis. We rusten wat en de dag was alweer snel om...
dinsdag 18 augustus 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)
