Lang rusten kon ik niet, want om 17u diezelfde dag moest ik opnieuw gaan werken. Ik had er niet veel zin in, maar uiteindelijk viel alles veel beter mee dan gedacht. Er was een andere begeleidster en zij was wel lief voor de kindjes. Ze luisteren ook veel beter naar haar en er moest geen zweep aan te pas komen!
Alles verliep zoals de eerste nacht, met het verschil dat het veel aangenamer was. Er was ook een nieuw kindje binnengekomen in Hotel Maternelle en 's morgens hielp ik het mee wassen. Ik schrok me rot toen ik de kleren van het jongetje uittrok. Zijn driejarig lichaampje stond van boven tot onder vol littekens. Ik vroeg aan een begeleidster hoe het kwam en zij zei heel droog: dat zijn gewoon littekens van een takje ofzo... Verder werden er geen woorden meer aan vuilgemaakt. Arm klein jongetje... :(
Het was al snel 8u 's morgens en tijd om naar huis te gaan. Dit keer kon ik er meer van genieten want moet pas donderdagavond terugkeren.
Ik kreeg weer stokbrood met omelette, mijn dag kon niet meer stuk!
Om 15u namen we (Anne en ik) de taxi naar 'le marché Artisanal'. Nieneke en Miriam kwamen ook. Het was echt de moeite... ik heb nog nooit zoveel mooie Afrikaanse spullen gezien :). Mia dat gaat leuk worden als jij er bent (denk aan Kroatië, maar dan 10 keer zoveel en 10 keer zo mooi) :)!!
's Avonds aten we weer rijst... Ane en ik konden het echt niet meer aan en besloten naar de Marina Market te gaan. Hier kochten we broodjes en hou u vast: een grote pot Nutella :). Het avondmaal was (buiten de pizza) nog nooit zo lekker! Mijn voornemen om geen koeken, chocola,... te eten is nu spijtig genoeg wel mislukt. Maarja, 2 maanden leven van stokbrood en rijst is ook maar nix hé...
donderdag 30 juli 2009
Dag 16 en 17
Maandagochtend... ik stond op en deed alles op mijn gemakje want ik moest pas om 17u. op mijn werk zijn. Bij het ontbijt werd ik verrast door een heerlijke omelette! Ik kon het haast niet geloven, het was verrukkelijk! Ik speelde wat met de kindjes van het gezin, die trouwens Lafi, Nafi en Aouri heten.
Rond de middag ging ik naar een internetcafé waar ik werd lastiggevallen door vervelende mannen en dus wijs besloot om mijn blog een ander keertje aan te vullen.
Om 16u30 vertrok ik naar mijn werk en was benieuwd hoe alles zou verlopen. De kindjes waren blij om me weer terug te zien :) dat was fijn! Ze zaten in het speellokaal en waren zoals gewoonlijk weer niets aan het doen. We aten om 19u en ik hielp de kleintjes met het eten van de To. Ze vroegen of ik ook een bordje wou... dat heb ik vriendelijk maar vastbesloten afgewezen :). Na het eten keken ze nog wat TV en om 21u gingen ze naar 'bed'. Er staan 5 bedden in de meisjeskamer en 5 in de jongeskamer, terwijl ze in totaal ongeveer met 25 zijn. Je kan dus al raden waar de kleintjes moesten slapen... op de grond! Een kindje moest zelfs haar bed afstaan zodat ik erin kon slapen. Het was echt raar om te zien... ze gingen gewoon allemaal op de grond liggen en van een pyama hebben ze nog nooit gehoord. Ze gingen slapen in de kleertjes die ze al de hele dag droegen en die dus behoorlijk vuil (vies) waren. Tandjes poetsen kennen ze blijkbaar ook niet. De meeste kindjes hebben ook al echt rotte tandjes. Ik vond het echt erg om te zien... In plaats van een verhaaltje, geschilde appeltjes en een nachtkusje voor het slapengaan, kregen zij te horen dat er een zweep klaarligt voor de kindjes die niet kunnen zwijgen. Ik vond het zo zielig!
Het was echt geen lieve begeleidster. Ze deed ook al de hele avond supergrof: ze had bijna altijd het zweepje in haar hand en deed dan alsof ze de kindjes wou slaan en schoot in de lach als ze hun bange gezichtjes zag. Ze keek dan iedere keer naar mij om te kijken of ik het ook zo grappig vond. Ik vond het alleen maar supertriest en kon echt beginnen wenen.
Ik kon echt niet slapen, het enige wat ik deed was denken: "Waar ben ik toch beland? Arme kindjes!"
's Morgens moest ik opstaan om 4u... waar ik nog steeds het nut niet van begrijp. De vrouw legde de kleren van de kinderen klaar (dat had ze ook gistereavond kunnen doen) en ik mocht terug gaan slapen.
Om 05u15 werd ik opnieuw wakker door het geschreeuw van Madam. Dat betekende dat de kindjes moesten opstaan. Toen ik naar de klok keek geloofde ik mijn ogen niet... Waarom zo vroeg??? Ze hebben helemaal geen zin om zich met de kindjes bezig te houden, dan kunnen ze hen toch beter tot 7u laten slapen?
Ze moesten naar het speellokaal om zich te douchen. Ze werden geschrobt in een emmer en ik mocht ze één voor één afdrogen en aankleden. Dat was wel leuk en vooral superschattig :). Ik stond echt voor een raadsel: ze worden elke dag geschrobt en toch zijn ze om 8u al zo vuil... echt vreemd.
Toen mijn kindjes klaar waren voor het ontbijt hielp ik nog wat bij de peutertjes van 1.5 tot 3. Die zijn ook zo lief!
Om 7u waren alle kindjes klaar voor het ontbijt en om 8u zat mijn shift erop... ik was stikkapot en was blij om naar huis te keren. Ik nam een douchke, at een stokbroodje en rustte de hele namiddag uit.
Rond de middag ging ik naar een internetcafé waar ik werd lastiggevallen door vervelende mannen en dus wijs besloot om mijn blog een ander keertje aan te vullen.
Om 16u30 vertrok ik naar mijn werk en was benieuwd hoe alles zou verlopen. De kindjes waren blij om me weer terug te zien :) dat was fijn! Ze zaten in het speellokaal en waren zoals gewoonlijk weer niets aan het doen. We aten om 19u en ik hielp de kleintjes met het eten van de To. Ze vroegen of ik ook een bordje wou... dat heb ik vriendelijk maar vastbesloten afgewezen :). Na het eten keken ze nog wat TV en om 21u gingen ze naar 'bed'. Er staan 5 bedden in de meisjeskamer en 5 in de jongeskamer, terwijl ze in totaal ongeveer met 25 zijn. Je kan dus al raden waar de kleintjes moesten slapen... op de grond! Een kindje moest zelfs haar bed afstaan zodat ik erin kon slapen. Het was echt raar om te zien... ze gingen gewoon allemaal op de grond liggen en van een pyama hebben ze nog nooit gehoord. Ze gingen slapen in de kleertjes die ze al de hele dag droegen en die dus behoorlijk vuil (vies) waren. Tandjes poetsen kennen ze blijkbaar ook niet. De meeste kindjes hebben ook al echt rotte tandjes. Ik vond het echt erg om te zien... In plaats van een verhaaltje, geschilde appeltjes en een nachtkusje voor het slapengaan, kregen zij te horen dat er een zweep klaarligt voor de kindjes die niet kunnen zwijgen. Ik vond het zo zielig!
Het was echt geen lieve begeleidster. Ze deed ook al de hele avond supergrof: ze had bijna altijd het zweepje in haar hand en deed dan alsof ze de kindjes wou slaan en schoot in de lach als ze hun bange gezichtjes zag. Ze keek dan iedere keer naar mij om te kijken of ik het ook zo grappig vond. Ik vond het alleen maar supertriest en kon echt beginnen wenen.
Ik kon echt niet slapen, het enige wat ik deed was denken: "Waar ben ik toch beland? Arme kindjes!"
's Morgens moest ik opstaan om 4u... waar ik nog steeds het nut niet van begrijp. De vrouw legde de kleren van de kinderen klaar (dat had ze ook gistereavond kunnen doen) en ik mocht terug gaan slapen.
Om 05u15 werd ik opnieuw wakker door het geschreeuw van Madam. Dat betekende dat de kindjes moesten opstaan. Toen ik naar de klok keek geloofde ik mijn ogen niet... Waarom zo vroeg??? Ze hebben helemaal geen zin om zich met de kindjes bezig te houden, dan kunnen ze hen toch beter tot 7u laten slapen?
Ze moesten naar het speellokaal om zich te douchen. Ze werden geschrobt in een emmer en ik mocht ze één voor één afdrogen en aankleden. Dat was wel leuk en vooral superschattig :). Ik stond echt voor een raadsel: ze worden elke dag geschrobt en toch zijn ze om 8u al zo vuil... echt vreemd.
Toen mijn kindjes klaar waren voor het ontbijt hielp ik nog wat bij de peutertjes van 1.5 tot 3. Die zijn ook zo lief!
Om 7u waren alle kindjes klaar voor het ontbijt en om 8u zat mijn shift erop... ik was stikkapot en was blij om naar huis te keren. Ik nam een douchke, at een stokbroodje en rustte de hele namiddag uit.
dinsdag 28 juli 2009
Dag 15
Op zondag besloot ik dat het tijd werd om mijn kleren eens te wassen. Ik kreeg twee waskommen en een plankje, best wel grappig :). éen voor één schrobte ik mijn kleren met de hand en ik verschoot ervan hoe zwaar en vermoeiend dat wel niet is!!! De kleine meisjes van mijn gezin stonden te kijken en schoten in de lach :). Ze namen het van me over en toonden me hoe ik het wel moest doen! Ze zijn er zooveel handiger in :).
Eerst witte was, dan gekleurde. Eerst schrobben en wassen op het plankje, dan spoelen. Hierna uitwringen en dan te drogen hangen op de waslijn, echt wel fijn om te doen :).
's Middags gingen we met de andere vrijwilligers naar een natuurpark. Ik vond het heel leuk om eens in alle rust en in goede gezonde lucht te kunnen wandelen! Het is ook de enige plaats waar je niet constant Nassara wordt genoemd en waar je niet voortdurend wordt bestookt met huwelijksaanzoeken! Het was dus echt wel even een verademing.
's Avonds namen we de taxi naar huis en zaten er met acht in :). Dat is tot nu tot het record!
Eerst witte was, dan gekleurde. Eerst schrobben en wassen op het plankje, dan spoelen. Hierna uitwringen en dan te drogen hangen op de waslijn, echt wel fijn om te doen :).
's Middags gingen we met de andere vrijwilligers naar een natuurpark. Ik vond het heel leuk om eens in alle rust en in goede gezonde lucht te kunnen wandelen! Het is ook de enige plaats waar je niet constant Nassara wordt genoemd en waar je niet voortdurend wordt bestookt met huwelijksaanzoeken! Het was dus echt wel even een verademing.
's Avonds namen we de taxi naar huis en zaten er met acht in :). Dat is tot nu tot het record!
Dag 14
Zaterdag hielden we een luie relax-dag. We gingen met de fiets naar het centrum van Ouagadougou. Dat was niet zo aangenaam. Ik vind het heel gevaarlijk om hier te fietsen: je bent constant omringd door brommers en auto's en ik vind dat ze hier rijden als gekken. Je ademt ook één en al uitlaatgassen in, echt niet aangenaam. Bovendien is de kans groot dat je minimum 1 maal bij een fietsenmaker moet stoppen alvorens je je bestemming hebt bereikt. Tot slot kost het nemen van een taxi maar 200CFA, dat is ongeveer 30 eurocent. Vanaf nu ga ik dus niet meer met de fiets naar het centrum!
We brachtten onze hele dag door aan het zwembad van hotel Independance. Echt fijn om even uit te rusten! Dit hotel is ook de enige plaats waar je andere blanken tegenkomt.. een beetje erg wel.
's Middags gingen we eten in een Maquis, een goedkoop restaurantje, waar je voor 2 euro een lekkere maaltijd kan krijgen :).
's Avonds besloten we om met de taxi naar huis te keren. Het wordt om 18u al donker en dan is het helemaal niet meer verstandig om te fietsen! Ze gooiden onze fietsen in de taxi en vertrokken. Natuurlijk kan het allemaal niet zo vlot verlopen en midden op een druk kruispunt vlogen onze fietsen uit de wagen. Het was best wel grappig om te zien. Helaas fietst mijn fiets nu echt helemaal niet meer :). De helft van mijn spaken zijn verdwenen. Hopelijk kan de fietsenmaker (de man met het kistje langs de straat) het oplossen :).
We brachtten onze hele dag door aan het zwembad van hotel Independance. Echt fijn om even uit te rusten! Dit hotel is ook de enige plaats waar je andere blanken tegenkomt.. een beetje erg wel.
's Middags gingen we eten in een Maquis, een goedkoop restaurantje, waar je voor 2 euro een lekkere maaltijd kan krijgen :).
's Avonds besloten we om met de taxi naar huis te keren. Het wordt om 18u al donker en dan is het helemaal niet meer verstandig om te fietsen! Ze gooiden onze fietsen in de taxi en vertrokken. Natuurlijk kan het allemaal niet zo vlot verlopen en midden op een druk kruispunt vlogen onze fietsen uit de wagen. Het was best wel grappig om te zien. Helaas fietst mijn fiets nu echt helemaal niet meer :). De helft van mijn spaken zijn verdwenen. Hopelijk kan de fietsenmaker (de man met het kistje langs de straat) het oplossen :).
Dag 13
Mijn laatste werkdag van de week stond al sneller voor de deur dan ik had gedacht. Ik nam slingers mee en we versierden het speellokaal. In dit lokaal zitten de kindjes zo goed als de hele tijd. Na 5 dagen word ik al gek om steeds door dezelfde muren omringd te zijn. Ze staan op en spelen er van 8 tot 13u. 's Middags eten en slapen ze waarna ze om 15u opnieuw moeten 'spelen' in het lokaal tot 20u, om er erna te eten en te slapen. Ze zijn er dus echt altijd! Ze komen zo goed als nooit buiten en volgens mij hebben ze, naast het ziekenhuis, nog nooit wat anders gezien dan Hotel Maternelle. Dat is volgens mij al voldoende om door te slaan!
Gisterten deelde ik ook 5 jojo's uit, helaas zijn deze alle 5 al verdwenen. Het zou me niet verbazen als de begeleiders ze zelf mee naar huis hebben genomen.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik blij was dat het weekend voor de deur stond! Volgende week werk ik drie nachten: dat is werken van 17u 's avonds tot 8u 's morgens. Hopelijk valt het een beetje mee! Het voordeel is wel dat ik dan meer vrije tijd heb en dat ik ook eens zie hoe het er dan aan toegaat in het weeshuis.
Na het werk deden we niet meer veel, we keken een film en genoten van het niets-doen :).
Gisterten deelde ik ook 5 jojo's uit, helaas zijn deze alle 5 al verdwenen. Het zou me niet verbazen als de begeleiders ze zelf mee naar huis hebben genomen.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik blij was dat het weekend voor de deur stond! Volgende week werk ik drie nachten: dat is werken van 17u 's avonds tot 8u 's morgens. Hopelijk valt het een beetje mee! Het voordeel is wel dat ik dan meer vrije tijd heb en dat ik ook eens zie hoe het er dan aan toegaat in het weeshuis.
Na het werk deden we niet meer veel, we keken een film en genoten van het niets-doen :).
Dag 12 Vervolg
's Avonds spraken we met de andere vrijwilligers af om iets te gaan eten... en niet gewoon IETS eten, maar echt naar de pizzeria :) Geloof me, na twee weken droog stokbrood en rijst smaakt het 10 keer zo goed! Als dessert koos ik natuurlijk voor een Dame Blanche :) helaas was deze vermengd met aardbeienijs, dat verspeste de goede smaak van de Dame Blanche wel een beetje :). Al bij al genoot ik er toch enorm van!
Het was ook de eerste keer dat ik alleen de taxi nam in Ouagadougou :) best wel even spannend!
Het was ook de eerste keer dat ik alleen de taxi nam in Ouagadougou :) best wel even spannend!
donderdag 23 juli 2009
Dag 12
Vandaag was het al onze vierde werkdag. Het gaat wel snel moet ik zeggen. Het ging heel goed vandaag. Er was een andere begeleider bij me. Uiteindelijk bleek dat hij de vaste begeleider is van de groep en dat hij maandag, dinsdag en woensdag gewoon op cursus was. Dat is echt goed want hij heeft veel meer gezag dan het vrouwtje met wie ik de vorige dagen werkte.
Ik tekende 20 muisjes met ogen, oren, neus,... en 20 muisjes zonder. Die moesten ze zelf nog aanvullen. Het was leuk maar ze bakter er erg weinig van :). Ik had vandaag ook voor de eerste keer wat speelgoed bij me: voor elk kind een ballonnetje. Ik weet niet of dit zo'n goed idee was want ze werden echt letterlijk gek! Ze sprongen op mij en werden histerisch als iemand nog maar in de buurt van 'hun' ballon kwam. Ging de ballon kapot, dan weenden ze van verdriet. Begeleiders van andere groepen kwamen me zelfs vragen of ze een ballon mochten voor hun dochter/zoon. Ik voelde me er ook echt niet zo goed bij, ik voelde me echt de rijke blanke die uitdeelt aan de arme zwarte kindjes, en zo is het eigenlijk echt. Vanaf dat moment wouden ze NOG meer bij NASSARA zijn en ze kwamen zelfs allemaal in mijn broekzakken voelen en vroegen de hééééle dag naar meer ballonnen. Ik weet nog niet goed wat ik met mijn koffer vol speelgoed ga doen. Ik vind het echt wel erg, ze krijgen duidelijk nooit een cadeautje en ze hebben niets dat persoonlijk van hunzelf is. Dat is echt moeilijk te geloven. Ze beschermden hun ballon alsof alles ervan af hing. De werkdag ging snel om en we fietsten uitgeput en in de volle zon weer naar huis.
Hoe de dag verder loopt lees je later.......
Xjes en veel liefs Helena
Ik tekende 20 muisjes met ogen, oren, neus,... en 20 muisjes zonder. Die moesten ze zelf nog aanvullen. Het was leuk maar ze bakter er erg weinig van :). Ik had vandaag ook voor de eerste keer wat speelgoed bij me: voor elk kind een ballonnetje. Ik weet niet of dit zo'n goed idee was want ze werden echt letterlijk gek! Ze sprongen op mij en werden histerisch als iemand nog maar in de buurt van 'hun' ballon kwam. Ging de ballon kapot, dan weenden ze van verdriet. Begeleiders van andere groepen kwamen me zelfs vragen of ze een ballon mochten voor hun dochter/zoon. Ik voelde me er ook echt niet zo goed bij, ik voelde me echt de rijke blanke die uitdeelt aan de arme zwarte kindjes, en zo is het eigenlijk echt. Vanaf dat moment wouden ze NOG meer bij NASSARA zijn en ze kwamen zelfs allemaal in mijn broekzakken voelen en vroegen de hééééle dag naar meer ballonnen. Ik weet nog niet goed wat ik met mijn koffer vol speelgoed ga doen. Ik vind het echt wel erg, ze krijgen duidelijk nooit een cadeautje en ze hebben niets dat persoonlijk van hunzelf is. Dat is echt moeilijk te geloven. Ze beschermden hun ballon alsof alles ervan af hing. De werkdag ging snel om en we fietsten uitgeput en in de volle zon weer naar huis.
Hoe de dag verder loopt lees je later.......
Xjes en veel liefs Helena
Dag 11
Vandaag ging het al een stuk beter op het werk. Ik legde de kindjes het spelletje 1 2 3 piano uit en ze waren er allemaal helemaal weg van! Dat maakte me wel blij. Wat me maandag nog onmogelijk leek, is me vandaag al gelukt, nl.: het spelen van een heel eenvoudig spelletje :)!
Thuisgekomen namen we een douchke en aten we lekkere rijst. Ik schreef wat in mijn dagboek en om 15u gingen we Nieneke halen. Ze kwam ons een bezoekje brengen. We spraken af aan een groot rond punt waar het best wel gevaarlijk is (op de weg). Midden op het rond punt brak natuurlijk mijn fietsketting in 2!! Ik moest al rennend met mijn fiets verder om niet omvergereden te worden. Niet zo'n leuke ervaring!
Gelukkig was er vlakbij een fietsenmaker, allé wat je een fietsenmaker kan noemen: een mannetje langs de straat met 1 kistje naast hem. Hij slaagde er wel in om mijn fiets te maken, en dit zelfs voor 30 cent :).
Toen we weer thuis waren toonde we Nieneke onze woonst en babbelden wat. Haar werk is ook niet alleen rooskleurig. Ze studeert geneeskunde en werkt hier in het ziekenhuis. Helaas zijn de mensen erg onvriendelijk tegen haar en is er niemand die haar wil begeleiden om wat bij te leren. Het is me allang duidelijk geworden dat even vrijwilligerswerk gaan doen echt niet zo eenvoudig is.
We kregen van onze 'mama' heerlijke zoete aardappelen. Dat deed echt wel deugd na twee weken rijst en droog stokbrood. Ze nam ons mee naar een vriendin van haar in de straat die voor ons kledij op maat kon maken. Ik liet me voor ongeveer vijf euro een broek op maat maken :) met een schoon motiefke, dat kan je ook zelf kiezen! Geïnteresseerden laten het me maar weten :)
's Avonds gingen we nog even naar een internetcaféke. Het was echt superfijn om al die lieve mailtjes te lezen :)
Toen we tegen 19u30 terugkeerden naar huis was het pikdonker. Echt niet zo eenvoudig in Afrikaanse straatjes :)
Ik nam nog een fris douchke en ging slapen.
Thuisgekomen namen we een douchke en aten we lekkere rijst. Ik schreef wat in mijn dagboek en om 15u gingen we Nieneke halen. Ze kwam ons een bezoekje brengen. We spraken af aan een groot rond punt waar het best wel gevaarlijk is (op de weg). Midden op het rond punt brak natuurlijk mijn fietsketting in 2!! Ik moest al rennend met mijn fiets verder om niet omvergereden te worden. Niet zo'n leuke ervaring!
Gelukkig was er vlakbij een fietsenmaker, allé wat je een fietsenmaker kan noemen: een mannetje langs de straat met 1 kistje naast hem. Hij slaagde er wel in om mijn fiets te maken, en dit zelfs voor 30 cent :).
Toen we weer thuis waren toonde we Nieneke onze woonst en babbelden wat. Haar werk is ook niet alleen rooskleurig. Ze studeert geneeskunde en werkt hier in het ziekenhuis. Helaas zijn de mensen erg onvriendelijk tegen haar en is er niemand die haar wil begeleiden om wat bij te leren. Het is me allang duidelijk geworden dat even vrijwilligerswerk gaan doen echt niet zo eenvoudig is.
We kregen van onze 'mama' heerlijke zoete aardappelen. Dat deed echt wel deugd na twee weken rijst en droog stokbrood. Ze nam ons mee naar een vriendin van haar in de straat die voor ons kledij op maat kon maken. Ik liet me voor ongeveer vijf euro een broek op maat maken :) met een schoon motiefke, dat kan je ook zelf kiezen! Geïnteresseerden laten het me maar weten :)
's Avonds gingen we nog even naar een internetcaféke. Het was echt superfijn om al die lieve mailtjes te lezen :)
Toen we tegen 19u30 terugkeerden naar huis was het pikdonker. Echt niet zo eenvoudig in Afrikaanse straatjes :)
Ik nam nog een fris douchke en ging slapen.
Dag 10
Ik boekte al wat vooruitgang met de kindjes: vandaag speelden we gedurende 10 minuten met de bal zonder geshot, gesleur en getreur. Voor de rest verliep alles ongeveer hetzelfde als gisteren.
We hadden iets leuk om naar uit te kijken want Nieneke, Anne en ik gingen zwemmen in Hotel Independance (het sjiekste hotel vn Burkina Faso). We keerden terug met de taxi, dat is altijd wel een avontuur.
's Avonds keken we nog wat TV en ik speelde nog wat met de kindjes van het gezin. Die zijn echt superlief en schattig. Het is hier zoveel fijner als bij de directrice, amai!
Toch heb ik het niet altijd makkelijk... Ik denk vaak aan thuis en mis mijn lief vriendje, familie en vrienden! Het is toch allemaal niet zo makkelijk als ik wel eens dacht!
We hadden iets leuk om naar uit te kijken want Nieneke, Anne en ik gingen zwemmen in Hotel Independance (het sjiekste hotel vn Burkina Faso). We keerden terug met de taxi, dat is altijd wel een avontuur.
's Avonds keken we nog wat TV en ik speelde nog wat met de kindjes van het gezin. Die zijn echt superlief en schattig. Het is hier zoveel fijner als bij de directrice, amai!
Toch heb ik het niet altijd makkelijk... Ik denk vaak aan thuis en mis mijn lief vriendje, familie en vrienden! Het is toch allemaal niet zo makkelijk als ik wel eens dacht!
Dag 9
De eerste werkdag, spannend! We stonden op om 07.00, aten, namen een frisse douche (die mag ik hier wel gebruiken :) ) en vertrokken met de fiets naar Hotel Maternelle. Een kwartiertje fietsen, dat is dus goed te doen! Aangekomen op de werkplaats werden we ontvangen door een bende wilde kinderen. Er was me al meteen iets duidelijk: hier is totaal geen structuur!
Na een half uur was de directrice er (mijn ex-moeder). Ik had echt schrik. We moesten naar haar bureau en ze was duidelijk niet goed gezind. Ze was onvriendelijk en onverschillig. Ik denk dat ze mijn verhuis niet al te goed heeft opgepakt :) maar dat kan me niet zoveel schelen.
Ik sta bij de 4-15 jarigen en Anne bij de 0-3 jarigen. Ik heb ongeveer 20 kindjes, een echte wilde bende! Ze roepen me allemaal met NASSARA, wat 'blanke' of 'witte' betekent. Ze zien er slordig en niet zo goed verzorgd uit: lange vuile nagels, vuile en veel te grote kleedjes, zowel jonges als meisjes hebben gemilimeterd haar en ze stinken zelfs een beetje. Echt wel zielig.
Ze waren zo wild dat een simpel spelletje onbegonnen werk leek. Ze hebben hier ook de gewoonte om lijfstraffen uit te delen als kinderen 'stout' zijn. Dat is echt erg om te zien. Het ergste ervan is, dat de kinderen deze straffen volledig imiteren en ook elkaar echt slaan, motten, krappen, stampen,... Het is echt een manier voor hen om te overleven. Een spelletje met een bal is bijna onmogelijk. Eens iemand een bal heeft denkt die er niet aan om die ooit nog af te geven. Kruipen er drie kindjes op mijn schoot, gaat het vierde kindje er niet meer op, krapt het in de ogen van de andere om er toch nog bij te kunnen. Het is allemaal echt wel even slikken...
Het was al snel 13u. en tijd om terug te keren naar huis. We aten, namen een douche en verkenden al wandelend de buurt.
Na een half uur was de directrice er (mijn ex-moeder). Ik had echt schrik. We moesten naar haar bureau en ze was duidelijk niet goed gezind. Ze was onvriendelijk en onverschillig. Ik denk dat ze mijn verhuis niet al te goed heeft opgepakt :) maar dat kan me niet zoveel schelen.
Ik sta bij de 4-15 jarigen en Anne bij de 0-3 jarigen. Ik heb ongeveer 20 kindjes, een echte wilde bende! Ze roepen me allemaal met NASSARA, wat 'blanke' of 'witte' betekent. Ze zien er slordig en niet zo goed verzorgd uit: lange vuile nagels, vuile en veel te grote kleedjes, zowel jonges als meisjes hebben gemilimeterd haar en ze stinken zelfs een beetje. Echt wel zielig.
Ze waren zo wild dat een simpel spelletje onbegonnen werk leek. Ze hebben hier ook de gewoonte om lijfstraffen uit te delen als kinderen 'stout' zijn. Dat is echt erg om te zien. Het ergste ervan is, dat de kinderen deze straffen volledig imiteren en ook elkaar echt slaan, motten, krappen, stampen,... Het is echt een manier voor hen om te overleven. Een spelletje met een bal is bijna onmogelijk. Eens iemand een bal heeft denkt die er niet aan om die ooit nog af te geven. Kruipen er drie kindjes op mijn schoot, gaat het vierde kindje er niet meer op, krapt het in de ogen van de andere om er toch nog bij te kunnen. Het is allemaal echt wel even slikken...
Het was al snel 13u. en tijd om terug te keren naar huis. We aten, namen een douche en verkenden al wandelend de buurt.
Dag 8
Ik stond op en was blij omdat ik wist dat ik naar een ander gezin mocht gaan! Ik douchte me weer met een emmer, terwijl zij dat deden in hun douchekamer. De moeder was naar de mis, de dochters waren weg en ik was alleen met de meid en de baby. Het was donker in huis en kon niet weg omdat ik dacht dat Raphael me elk moment kon komen halen. Helaas duurde het langer dan gedacht. Ik telde de uren af en om 18.00u kwam Raphael. Hij vertelde het de moeder en ze zag er niet echt blij uit (ze ziet er nooit blij uit). Raphael zei me dat ik me nog even persoonlijk moest veronschuldigen en zeggen dat het niet aan haar lag. Dat vond ik redelijk stom wat het lag toch wel deels aan haar! Ze is echt een onvriendelijk mens .Ik begrijp niet dat zo iemand directrice is van een weeshuis.
Om 20u. kwam Raphael terug om me definitief op te pikken. Ik was mega blij! Helaas kregen we nog een platte band onderweg, maar uiteindelijk zijn we er toch geraakt.
De mensen van mijn nieuw gezin zijn zoooveeel vriendelijker! Er is een mama, een papa, 2 dochtertjes van 4 en 8 en een zoontje van 10. Er is ook een nichtje en een meid (die wel goed behandeld wordt). Ik was zo opgelucht. Anne woont hier ook, dat is echt fijn. We aten rijst en gingen vroeg slapen want maandag begon onze eerste werkdag!
Om 20u. kwam Raphael terug om me definitief op te pikken. Ik was mega blij! Helaas kregen we nog een platte band onderweg, maar uiteindelijk zijn we er toch geraakt.
De mensen van mijn nieuw gezin zijn zoooveeel vriendelijker! Er is een mama, een papa, 2 dochtertjes van 4 en 8 en een zoontje van 10. Er is ook een nichtje en een meid (die wel goed behandeld wordt). Ik was zo opgelucht. Anne woont hier ook, dat is echt fijn. We aten rijst en gingen vroeg slapen want maandag begon onze eerste werkdag!
Dag 7
Ik werd al vroeg wakker en was een beetje zenuwachtig om mijn kamer uit te komen. De moeder toonde me hoe ik water moest nemen om me te wassen. Ik vroeg haar waar ik me kon douchen en ze wees, tot mijn grootste spijt, naar het wc-hok in de tuin :).
Gelukkig zag het er al iets beter uit nu het licht was buiten. Ik had me nog nooit eerder gedouchd met een kommetje en een emmer water, maar ik moet zeggen dat het best wel een leuke ervaring was :). Je bent ook echt wel proper erna (tenminste als je ervoor nadenkt hoe je alles gaat aanpakken).
Als ontbijt weer droog stokbrood zoals gewoonlijk. Rond 11u. zei de moeder me dat ik meekon met haar dochter naar Hotel Maternelle (het weeshuis) om al eens een kijkje te nemen. Dat vond ik wel fijn. Ik kon achterop bij haar dochter op de brommer en hoopte dat het niet te ver zou zijn. Harmke zei me dat ik met de moeder achterop zou kunnen om 7 weken naar mijn werk te gaan. Uiteindelijk zei de moeder dat ze dat niet wou en dat ik beter gewoon kon fietsen. Ik dacht ok, zolang het maar niet te ver is!
We vertrokken met de brommer en de rit bleef maar duren. We gingen over een drukke lange baan, over een brug, over.... Ik dacht ohnee, dat kan ik nooit met de fiets! We waren echt ongeveer 45 minuten onderweg met de brommer. Daar zou ik minstens 1.5 uur over fietsen. Zeker als ik het alleen moet doen en de weg nooit of te nooit nog terugvindt. Ik voelde me er echt niet goed door.
In het weeshuis was het ook wel even slikken. Er waren ongeveer 15 kleine baby's, 15 peuters en 20 kinderen. De kleintjes lagen in wiegjes en op de grond, omringd door een zwerm vliegen. Het weeshuis zelf zag er wel in orde uit. De oudere kindjes stormden op me af en wouden me allemaal aanraken en bij me zijn. Het werd me na een tijdje echt te veel. Ze hebben gewoonweg zoveel nood aan liefde, dat kan je niet geloven. Ik hielp met het uitdelen van het middagmaal: To :). Ik plette het door elkaar en gaf de kleintjes die op de grond zaten te eten met m'n handen. Dat was wel speciaal.
We vertrokken terug naar 'huis' en deden een lange rit met de brommer. Thuisgekomen voelde ik me echt niet goed. Ik vroeg me af waarom ik zover weg zit van het project. Op die manier zou ik elke dag evenveel aan het fietsten zijn als aan het werken. Ook de andere vrijwilligers zitten superver van mij. Ze spraken allen 's middags af maar ik kan daar gewoon niet geraken. Ik voelde me echt slecht en belde mijn lieve mam op. Ze zei me dat dit echt niet kon en dat ik Harmke moest vertellen dat we daar niet mee akkoord gaan. Ook papa belde naar Harmke en ze gaf ook toe dat het inderdaad wel allemaal ver verwijderd is van elkaar. Gevolg: morgen mag ik naar een ander gezin!! Hoogstwaarschijnlijk zal ik naar het gezin van Anne gaan, dat is echt wel fijn. Natuurlijk zit ik nu wel in een vervelende situatie. Gelukkig gaat Raphael het aan mijn gezin vertellen. Dat is wel een opluchting.
Voor de rest deed ik niet meer veel. Ik babbelde wat met de dochter en speelde met het meisje van 6.
Extra: Ik heb net een supergroffe ontdekking gedaan!!! Terwijl ik me buiten moet douchen in het stinkende WC--hok met een emmerke water tussen de kevers, douchen zij zich binnen! Hier is gewoonweg een hele doucheruimte met badkamersteentjes enal! Dat vind ik echt wel grof. Ik vond het al zo raar dat de aarde van het WC-hok nooit nat was als ik daar ging douchen terwijl zij allang fris rondliepen! Dat had ik echt niet verwacht. Ik betaal die vrouw geld om hier te verblijven en ga zelfs vrijwillig werken in haar weeshuis... Ik word er echt triest van. Tis goed, nu voel ik me minder schuldig om hier te vertrekken.
Gelukkig zag het er al iets beter uit nu het licht was buiten. Ik had me nog nooit eerder gedouchd met een kommetje en een emmer water, maar ik moet zeggen dat het best wel een leuke ervaring was :). Je bent ook echt wel proper erna (tenminste als je ervoor nadenkt hoe je alles gaat aanpakken).
Als ontbijt weer droog stokbrood zoals gewoonlijk. Rond 11u. zei de moeder me dat ik meekon met haar dochter naar Hotel Maternelle (het weeshuis) om al eens een kijkje te nemen. Dat vond ik wel fijn. Ik kon achterop bij haar dochter op de brommer en hoopte dat het niet te ver zou zijn. Harmke zei me dat ik met de moeder achterop zou kunnen om 7 weken naar mijn werk te gaan. Uiteindelijk zei de moeder dat ze dat niet wou en dat ik beter gewoon kon fietsen. Ik dacht ok, zolang het maar niet te ver is!
We vertrokken met de brommer en de rit bleef maar duren. We gingen over een drukke lange baan, over een brug, over.... Ik dacht ohnee, dat kan ik nooit met de fiets! We waren echt ongeveer 45 minuten onderweg met de brommer. Daar zou ik minstens 1.5 uur over fietsen. Zeker als ik het alleen moet doen en de weg nooit of te nooit nog terugvindt. Ik voelde me er echt niet goed door.
In het weeshuis was het ook wel even slikken. Er waren ongeveer 15 kleine baby's, 15 peuters en 20 kinderen. De kleintjes lagen in wiegjes en op de grond, omringd door een zwerm vliegen. Het weeshuis zelf zag er wel in orde uit. De oudere kindjes stormden op me af en wouden me allemaal aanraken en bij me zijn. Het werd me na een tijdje echt te veel. Ze hebben gewoonweg zoveel nood aan liefde, dat kan je niet geloven. Ik hielp met het uitdelen van het middagmaal: To :). Ik plette het door elkaar en gaf de kleintjes die op de grond zaten te eten met m'n handen. Dat was wel speciaal.
We vertrokken terug naar 'huis' en deden een lange rit met de brommer. Thuisgekomen voelde ik me echt niet goed. Ik vroeg me af waarom ik zover weg zit van het project. Op die manier zou ik elke dag evenveel aan het fietsten zijn als aan het werken. Ook de andere vrijwilligers zitten superver van mij. Ze spraken allen 's middags af maar ik kan daar gewoon niet geraken. Ik voelde me echt slecht en belde mijn lieve mam op. Ze zei me dat dit echt niet kon en dat ik Harmke moest vertellen dat we daar niet mee akkoord gaan. Ook papa belde naar Harmke en ze gaf ook toe dat het inderdaad wel allemaal ver verwijderd is van elkaar. Gevolg: morgen mag ik naar een ander gezin!! Hoogstwaarschijnlijk zal ik naar het gezin van Anne gaan, dat is echt wel fijn. Natuurlijk zit ik nu wel in een vervelende situatie. Gelukkig gaat Raphael het aan mijn gezin vertellen. Dat is wel een opluchting.
Voor de rest deed ik niet meer veel. Ik babbelde wat met de dochter en speelde met het meisje van 6.
Extra: Ik heb net een supergroffe ontdekking gedaan!!! Terwijl ik me buiten moet douchen in het stinkende WC--hok met een emmerke water tussen de kevers, douchen zij zich binnen! Hier is gewoonweg een hele doucheruimte met badkamersteentjes enal! Dat vind ik echt wel grof. Ik vond het al zo raar dat de aarde van het WC-hok nooit nat was als ik daar ging douchen terwijl zij allang fris rondliepen! Dat had ik echt niet verwacht. Ik betaal die vrouw geld om hier te verblijven en ga zelfs vrijwillig werken in haar weeshuis... Ik word er echt triest van. Tis goed, nu voel ik me minder schuldig om hier te vertrekken.
Dag 6
Het is al een tijdje geleden dat ik nog geschreven heb, maar toch is er weer veel gebeurd!
Vrijdagochtend kregen Nieneke en ik onze laatste Franse les: Examen! Ik moet toegeven dat ik echt wel een beetje zenuwachtig was :) Er waren tien vragen, mondeling en schriftelijk. 1 vraag was: "Vertel een verhaaltje in het Frans gedurende vijf minuten." Dus heb ik maar verteld over mezelf en over mijn superlieve familie :) Het verliep vlot en haalde een 7/10! Ik mag dus blijven in Burkina Faso en moet niet naar het herexamen :).
's Middags werd Nieneke en Miriam opgehaald om elk naar hun familie te gaan. Even later vertrokken Anne en Ines ook. Ik moest wachten tot 18.00 omdat de moeder van mijn gezin pas later thuiskomt. Verveelt heb ik me niet want ik leerde een heel leuk Burkinabees meisje kennen. Ze is 15 jaar en volgens mij heel verstandig. Ik had haar donderdag al eerder ontmoet toen ik naar de winkel ging. We hebben de hele namiddag gepraat over tal van dingen. Ze toonde me ook iets waar ik erg van schrok. Gisteren had ze mooie lange vlechtjes en vandaag had ze een zwart doek op haar hoofd. Ze trok het doek weg en was helemaal kaal, en het was slordig en onvolledig geschoren. Ze zei me dat haar stiefmoeder niet wou dat ze vlechtjes had. Omdat het meisje haar vlechtjes niet wou wegdoen besloot de moeder haar maar kaal te scheren. Na een paar uurtjes babbelen hadden we echt al een band. Ze toonde me haar huis en haar familie. Ze waren arm, maar het was er wel gezellig.
Om 18u. werd ik opgehaald door Raphael om naar mijn gezin te gaan. Eindelijk was het zover, ik zat vol spanning. Aangekomen bij het huisje, zag ik meteen dat ze niet zo arm zijn. Ze hebben zetels, een TV, een tafel,... allerlei dingen die ik nog niet heb gezien in andere huisjes. De moeder schudde me vriendelijk een hand maar ik merkte al snel dat ze toch ook iets koel heeft. Ze is niet zoals andere vrouwen die ik al eerder heb ontmoet. Er liep een meisje naast haar maar ze zei niets tegen mij. Het werd me al snel duidelijk dat zij de meid is en ook echt niet meer dan dat. Ik ontmoette haar echte dochters die wel vriendelijk zijn. Er waren ook twee weeskindjes. Een meisje van 1 jaar die ze gewoon een weekend mee naar huis hebben genomen en een meisje van 6 die er woont maar toch niet geadopteerd is (volgens mij de meid voor in de toekomst).
Ik ging naar toilet en verschoot me toen ik daar aankwam. Een stinkend hok in de tuin met een put erin. Kevers en tal van andere vieze beesten kropen overal. Ik ben nog nooit zo snel weer buiten gekomen :).
Als avondeten was er TO, wat zoals ik al eerder zei, echt niet lekker is. De moeder plette alles door elkaar en at alles met haar rechterhand gulzig op. Ze keek terwijl naar de TV en zei geen woord tegen mee (buiten Mange!). Voor ik ging slapen vroeg ze me uiteindelijk toch een aantal dingen, dat stelde me wel gerust. Ik kroop vroeg in bed en was benieuwd naar hoe alles morgen zou verlopen...
Vrijdagochtend kregen Nieneke en ik onze laatste Franse les: Examen! Ik moet toegeven dat ik echt wel een beetje zenuwachtig was :) Er waren tien vragen, mondeling en schriftelijk. 1 vraag was: "Vertel een verhaaltje in het Frans gedurende vijf minuten." Dus heb ik maar verteld over mezelf en over mijn superlieve familie :) Het verliep vlot en haalde een 7/10! Ik mag dus blijven in Burkina Faso en moet niet naar het herexamen :).
's Middags werd Nieneke en Miriam opgehaald om elk naar hun familie te gaan. Even later vertrokken Anne en Ines ook. Ik moest wachten tot 18.00 omdat de moeder van mijn gezin pas later thuiskomt. Verveelt heb ik me niet want ik leerde een heel leuk Burkinabees meisje kennen. Ze is 15 jaar en volgens mij heel verstandig. Ik had haar donderdag al eerder ontmoet toen ik naar de winkel ging. We hebben de hele namiddag gepraat over tal van dingen. Ze toonde me ook iets waar ik erg van schrok. Gisteren had ze mooie lange vlechtjes en vandaag had ze een zwart doek op haar hoofd. Ze trok het doek weg en was helemaal kaal, en het was slordig en onvolledig geschoren. Ze zei me dat haar stiefmoeder niet wou dat ze vlechtjes had. Omdat het meisje haar vlechtjes niet wou wegdoen besloot de moeder haar maar kaal te scheren. Na een paar uurtjes babbelen hadden we echt al een band. Ze toonde me haar huis en haar familie. Ze waren arm, maar het was er wel gezellig.
Om 18u. werd ik opgehaald door Raphael om naar mijn gezin te gaan. Eindelijk was het zover, ik zat vol spanning. Aangekomen bij het huisje, zag ik meteen dat ze niet zo arm zijn. Ze hebben zetels, een TV, een tafel,... allerlei dingen die ik nog niet heb gezien in andere huisjes. De moeder schudde me vriendelijk een hand maar ik merkte al snel dat ze toch ook iets koel heeft. Ze is niet zoals andere vrouwen die ik al eerder heb ontmoet. Er liep een meisje naast haar maar ze zei niets tegen mij. Het werd me al snel duidelijk dat zij de meid is en ook echt niet meer dan dat. Ik ontmoette haar echte dochters die wel vriendelijk zijn. Er waren ook twee weeskindjes. Een meisje van 1 jaar die ze gewoon een weekend mee naar huis hebben genomen en een meisje van 6 die er woont maar toch niet geadopteerd is (volgens mij de meid voor in de toekomst).
Ik ging naar toilet en verschoot me toen ik daar aankwam. Een stinkend hok in de tuin met een put erin. Kevers en tal van andere vieze beesten kropen overal. Ik ben nog nooit zo snel weer buiten gekomen :).
Als avondeten was er TO, wat zoals ik al eerder zei, echt niet lekker is. De moeder plette alles door elkaar en at alles met haar rechterhand gulzig op. Ze keek terwijl naar de TV en zei geen woord tegen mee (buiten Mange!). Voor ik ging slapen vroeg ze me uiteindelijk toch een aantal dingen, dat stelde me wel gerust. Ik kroop vroeg in bed en was benieuwd naar hoe alles morgen zou verlopen...
vrijdag 17 juli 2009
Dag 5
De Franse les begint en wil mijn kamer uitgaan. Natuurlijk zit ik vast :). Mijn slot was opnieuw kapot. Ik begon dus maar te roepen maar omdat mijn kamer achteraan is hoorde niemand me. Ik heb er ongeveer 20 min vastgezeten totdat Nieneke me hoorde. Uiteindelijk kregen de mensen van de herberg ze weer open en 'maakten' mijn slot opnieuw.
De Franse les was leuk en 's middags aten we veel rijst. In de namiddag gingen we kijken naar een krokodillenmeer. Het was heel mooi, maar helaas moesten we een levende kip meenemen om de krokodillen te kunnen zien. Ik vond het zo erg! Onze gids zwaaide met de kip om zo de krokodillen te lokken. De kip schreeuwde van angst. Ik voelde me echt schuldig. De krokodillen waren echt heel bijzonder om te zien en heb ze ook aangeraakt. We gingen het meer rond met de panische kip in zijn hand. We smeekten om de kip nu eindelijk te geven want we konden het echt niet meer aanzien. Hij gooide de kip naar de krokodil en hij was in 1 2 3 opgegeten, fjuuw! Toch weer een ervaring rijker :).
's Avonds kwamen de andere vrijwilligers naar onze herberg. Ze zijn hier al één, twee of drie maanden. Het was fijn want er was een meisje die werkte in Hotel Maternelle, het weeshuis waar ik ook ga werken. Ze zei me dat het leuk maar wel enorm vermoeiend is. Zij staat bij de baby'tjes. Ik ben echt benieuwd! Toen ik haar zei dat mijn mama de directrice vagn het weeshuis is verschoot ze en zei me dat het wel een lieve, maar strenge vrouw is. Maar dat wilt volgens mij gewoon zeggen dat ze een goede directrice is. Harmke zei me dat ze een dochter heeft zo oud als mij, dat is wel heel fijn :).
We gingen niet laat slapen, maar ik kon echt niet slapen... Ik was de hele tijd aan het denken aan het gezin waar ik morgen naartoe zal gaan..... :)
De Franse les was leuk en 's middags aten we veel rijst. In de namiddag gingen we kijken naar een krokodillenmeer. Het was heel mooi, maar helaas moesten we een levende kip meenemen om de krokodillen te kunnen zien. Ik vond het zo erg! Onze gids zwaaide met de kip om zo de krokodillen te lokken. De kip schreeuwde van angst. Ik voelde me echt schuldig. De krokodillen waren echt heel bijzonder om te zien en heb ze ook aangeraakt. We gingen het meer rond met de panische kip in zijn hand. We smeekten om de kip nu eindelijk te geven want we konden het echt niet meer aanzien. Hij gooide de kip naar de krokodil en hij was in 1 2 3 opgegeten, fjuuw! Toch weer een ervaring rijker :).
's Avonds kwamen de andere vrijwilligers naar onze herberg. Ze zijn hier al één, twee of drie maanden. Het was fijn want er was een meisje die werkte in Hotel Maternelle, het weeshuis waar ik ook ga werken. Ze zei me dat het leuk maar wel enorm vermoeiend is. Zij staat bij de baby'tjes. Ik ben echt benieuwd! Toen ik haar zei dat mijn mama de directrice vagn het weeshuis is verschoot ze en zei me dat het wel een lieve, maar strenge vrouw is. Maar dat wilt volgens mij gewoon zeggen dat ze een goede directrice is. Harmke zei me dat ze een dochter heeft zo oud als mij, dat is wel heel fijn :).
We gingen niet laat slapen, maar ik kon echt niet slapen... Ik was de hele tijd aan het denken aan het gezin waar ik morgen naartoe zal gaan..... :)
Dag 4
Ik stond op, nam een koude douche en als ontbijt at ik weer een stukje stokbrood met water. De Franse les was echt moeilijk :) Het was op zich niet echt moeilijk, maar het wordt moeilijk omdat de uitleg ook altijd in het Burkinabees Frans is.
Normaal gingen we vandaag kijken naar de heilige krokodillen, maar de taxichauffeur had geen zin meer om nog te rijden dus ging dat niet door :). In de plaats mochten Nieneke en ik een wondeling maken doorheen de echte armere buurten. Een oudere man van hier gidste ons. Het was echt heel fijn om te doen. Hij heeft in deze buurten zelf een schooltje opgericht. We gingen ernaar kijken en ik vond het echt heel knap. Hij was er zelf ook heel trots op, dat was fijn om te zien. Helaas is het nu vakantie en waren er geen kindjes aanwezig. De arme buurten leken me niet zo verschillend van de rest van Ouagadougou. Het verschil is alleen dat zij geen elektriciteit hebben en de andere buurten wel. De mensen waren nog steeds even vriendelijk. Ze zijn ook heel trots als je naar hun huis komt kijken. Als ik mijn fototoestel neem vliegen er direct 15 kindjes voor om op de foto te mogen staan. Dat is echt schattig. Alleen oudere mensen staan niet altijd graag op de foto. We gingen ook wat drinken in een cafétje langs de straat. We kregen er bier uit een ton en dronken uit een ronde bol. Het bier was best wel lekker!
We gingen die dag 2 maal kijken naar een internetcafé maar helaas was er de hele dag geen stroom in Burkina Faso. Dat is best wel grappig.
's Avonds aten we TO, het lokale gerecht van hier. Ik hoopte echt dat het lekker zou zijn want waarschijnlijk ga ik het nog veel mogen eten... maar helaas smaakte het echt naar niets. Ik weet niet wat het was, geen deeg, geen rijst, geen pasta, echt een smaakloze bal eten.
Toen ik 's avonds ging slapen ondervond ik nog enkele problemen met mijn kamerdeur. Ik moet door een donkere gang om naar mijn kamer te gaan en ben altijd blij als ik binnen ben. Helaas kreeg ik dit keer mijn deur niet meer open :). Na een tijdje hoorde Anne het en ze kwam me helpen. Ook zij kreeg de deur niet open. We gingen de mensen van de herberg halen en ze kregen de deur uiteindelijk open en 'maakten' mijn deur door er sigarettenpeuken tussen te steken :). Ik dacht ohnee dat krijg ik morgenvroeg nooit meer open en ging slapen...
Normaal gingen we vandaag kijken naar de heilige krokodillen, maar de taxichauffeur had geen zin meer om nog te rijden dus ging dat niet door :). In de plaats mochten Nieneke en ik een wondeling maken doorheen de echte armere buurten. Een oudere man van hier gidste ons. Het was echt heel fijn om te doen. Hij heeft in deze buurten zelf een schooltje opgericht. We gingen ernaar kijken en ik vond het echt heel knap. Hij was er zelf ook heel trots op, dat was fijn om te zien. Helaas is het nu vakantie en waren er geen kindjes aanwezig. De arme buurten leken me niet zo verschillend van de rest van Ouagadougou. Het verschil is alleen dat zij geen elektriciteit hebben en de andere buurten wel. De mensen waren nog steeds even vriendelijk. Ze zijn ook heel trots als je naar hun huis komt kijken. Als ik mijn fototoestel neem vliegen er direct 15 kindjes voor om op de foto te mogen staan. Dat is echt schattig. Alleen oudere mensen staan niet altijd graag op de foto. We gingen ook wat drinken in een cafétje langs de straat. We kregen er bier uit een ton en dronken uit een ronde bol. Het bier was best wel lekker!
We gingen die dag 2 maal kijken naar een internetcafé maar helaas was er de hele dag geen stroom in Burkina Faso. Dat is best wel grappig.
's Avonds aten we TO, het lokale gerecht van hier. Ik hoopte echt dat het lekker zou zijn want waarschijnlijk ga ik het nog veel mogen eten... maar helaas smaakte het echt naar niets. Ik weet niet wat het was, geen deeg, geen rijst, geen pasta, echt een smaakloze bal eten.
Toen ik 's avonds ging slapen ondervond ik nog enkele problemen met mijn kamerdeur. Ik moet door een donkere gang om naar mijn kamer te gaan en ben altijd blij als ik binnen ben. Helaas kreeg ik dit keer mijn deur niet meer open :). Na een tijdje hoorde Anne het en ze kwam me helpen. Ook zij kreeg de deur niet open. We gingen de mensen van de herberg halen en ze kregen de deur uiteindelijk open en 'maakten' mijn deur door er sigarettenpeuken tussen te steken :). Ik dacht ohnee dat krijg ik morgenvroeg nooit meer open en ging slapen...
Dag 3
Ik stond op en voelde me al 'beter aangepast' als in het begin. Het leek me alsof ik hier al veel langer was dan 1.5 dag. Als ontbijt kregen we weer een droog stokbroodje en nu, omdat ik geen koffie of thee lust, kreeg ik speciaal vers fruit in de plaats :): banaan en appelsien, deze zijn hier enorm lekker.
Om 10u. begon de Franse les en nu zagen we de werkwoorden en de verschillende tijden. Het was echt wel redelijk moeilijk :). Vrijdag hebben we test en de leraar zei ons dat als we niet slagen, we volgende week moeten terugkomen :) Ik hoop dat dat niet waar is!
Hierna zijn Nieneke en ik samen met de kok van de herberg het middageten gaan kopen in de straten. Dat was fijn om te doen. Als middageten kregen we vers fruit. Heel lekker, maar echt niet voldoende als je ook als ontbijt alleen een klein stukje stokbrood hebt gegeten :).
In de namiddag zijn we naar een sociaal-culturele organisatie gegaan waar we een Djembie les hebben gevolgd. Dat was heel fijn maar we bakten er niet zoveel van (in vergelijking met de mensen daar). In deze organisatie blijven kinderen tot 15 jaar en leren er schrijven, lezen, dansen,... echt heel tof! De kindjes kwamen tijdens de Djembie les allemaal rond ons staan. Ik schaamde me wel omdat ze nog zo klein zijn en het veel beter konden als ons :). We zagen ze ook dansen en dat was echt mooi om te zien. Ze zijn zo super ritmisch. Ik kan er niet tegenop met mijn jaartje Afrikaanse dans :). De kindjes zijn hier zooo lief. Ze zijn supergeduldig, vervelen zich nooit en lachen altijd. Ze willen je heel graag leren kennen!
Toen we terugkeerden naar de herberg was het al donker. Om 19u. is het echt helemaal donker hier. We aten lekkere couscous en gingen vroeg slapen.
Om 10u. begon de Franse les en nu zagen we de werkwoorden en de verschillende tijden. Het was echt wel redelijk moeilijk :). Vrijdag hebben we test en de leraar zei ons dat als we niet slagen, we volgende week moeten terugkomen :) Ik hoop dat dat niet waar is!
Hierna zijn Nieneke en ik samen met de kok van de herberg het middageten gaan kopen in de straten. Dat was fijn om te doen. Als middageten kregen we vers fruit. Heel lekker, maar echt niet voldoende als je ook als ontbijt alleen een klein stukje stokbrood hebt gegeten :).
In de namiddag zijn we naar een sociaal-culturele organisatie gegaan waar we een Djembie les hebben gevolgd. Dat was heel fijn maar we bakten er niet zoveel van (in vergelijking met de mensen daar). In deze organisatie blijven kinderen tot 15 jaar en leren er schrijven, lezen, dansen,... echt heel tof! De kindjes kwamen tijdens de Djembie les allemaal rond ons staan. Ik schaamde me wel omdat ze nog zo klein zijn en het veel beter konden als ons :). We zagen ze ook dansen en dat was echt mooi om te zien. Ze zijn zo super ritmisch. Ik kan er niet tegenop met mijn jaartje Afrikaanse dans :). De kindjes zijn hier zooo lief. Ze zijn supergeduldig, vervelen zich nooit en lachen altijd. Ze willen je heel graag leren kennen!
Toen we terugkeerden naar de herberg was het al donker. Om 19u. is het echt helemaal donker hier. We aten lekkere couscous en gingen vroeg slapen.
Dag 2
Ik sta op en neem een lekker koude, frisse douche. Ik dacht dat het al zeker 10u. zou zijn maar het is nog maar 5u30. Dan ben ik maar beginnen schrijven in mijn dagboek...
Nu is ook de vijfde vrijwilliger aangekomen: Anne, een meisje uit Antwerpen, zij is tweetalig opgevoed en spreekt dus ook perfect Frans. Ze zal samen met mij werken in het weeshuis. Dat is wel fijn want dan heb ik altijd iemand op wie ik kan terugvallen. Ze vertelde me meer over het weeshuis waar we gaan werken en zei me dat e daar nog echt lijfstraffen uitvoeren. Ik hoop dat ik het allemaal aan zal kunnen. Er zijn verschillende leeftijdsgroepen en je kan kiezen of je met baby'tjes, kleine kindjes of met iets oudere kindjes wilt werken. Ik weet nog niet wat ik ga kiezen...
We kregen ontbijt en dat bestond uit water en een droog stukje stokbrood. Er was ook koffie en thee maar tot mijn grootste spijt lust ik dat niet. Iedereen die me een beetje kent weet dat ik lang niet voldoende heb met 1 stukje stokbrood :) maar dat is natuurlijk ook eens een ervaring.
Om 10u. hadden we Franse les (Nieneke en ik). We kregen dit van een echte leraar en hij is wel redelijk streng. Het verbaast me hoeveel ik vergeten ben van mijn Frans op drie jaar tijd. Ik voel wel dat het me al iets beter lukt om de gesprekken te verstaan. Het spreken zelf is nog wat anders.
Als middageten kregen we een bord met lekkere rijst. In de namiddag kwam Harmke Nieneke en mij halen om eens naar het centrum van de stad te trekken. We konden ons geld inwisselen in de CFA. 1 Euro is 655 CFA denk ik, dus dat is niet zo eenvoudig om uit te tellen. We gingen ook naar een grote bakker, hier verkopen ze als enige in de stad bruin brood. We gingen ook naar een grote winkel 'Marina Market' hihi. We gingen ook naar een zwembad kijken, hier kunnen we in het weekend een hele dag komen zwemmen. Ik was blij dat ik eens wat meer van Ouagadougou zelf zag. De mensen komen allemaal naar je toe alsof je een attractie bent. Ze sissen en roepen Nassara, dat is blanke. Ze zeggen me dat dat niet slecht bedoeld is. Hier zijn ook echt heel weinig tot geen toeristen, ook niet in de hoofdstad. Het lijkt me eerder een groot dorp dan een hoofdstad.
We kregen ook een nieuwe sim-kaart. Als iemand me wil bellen of een bericht wil sturen, kan je dat doen op dit nummer: 00226 75 44 85 16
Nu is ook de vijfde vrijwilliger aangekomen: Anne, een meisje uit Antwerpen, zij is tweetalig opgevoed en spreekt dus ook perfect Frans. Ze zal samen met mij werken in het weeshuis. Dat is wel fijn want dan heb ik altijd iemand op wie ik kan terugvallen. Ze vertelde me meer over het weeshuis waar we gaan werken en zei me dat e daar nog echt lijfstraffen uitvoeren. Ik hoop dat ik het allemaal aan zal kunnen. Er zijn verschillende leeftijdsgroepen en je kan kiezen of je met baby'tjes, kleine kindjes of met iets oudere kindjes wilt werken. Ik weet nog niet wat ik ga kiezen...
We kregen ontbijt en dat bestond uit water en een droog stukje stokbrood. Er was ook koffie en thee maar tot mijn grootste spijt lust ik dat niet. Iedereen die me een beetje kent weet dat ik lang niet voldoende heb met 1 stukje stokbrood :) maar dat is natuurlijk ook eens een ervaring.
Om 10u. hadden we Franse les (Nieneke en ik). We kregen dit van een echte leraar en hij is wel redelijk streng. Het verbaast me hoeveel ik vergeten ben van mijn Frans op drie jaar tijd. Ik voel wel dat het me al iets beter lukt om de gesprekken te verstaan. Het spreken zelf is nog wat anders.
Als middageten kregen we een bord met lekkere rijst. In de namiddag kwam Harmke Nieneke en mij halen om eens naar het centrum van de stad te trekken. We konden ons geld inwisselen in de CFA. 1 Euro is 655 CFA denk ik, dus dat is niet zo eenvoudig om uit te tellen. We gingen ook naar een grote bakker, hier verkopen ze als enige in de stad bruin brood. We gingen ook naar een grote winkel 'Marina Market' hihi. We gingen ook naar een zwembad kijken, hier kunnen we in het weekend een hele dag komen zwemmen. Ik was blij dat ik eens wat meer van Ouagadougou zelf zag. De mensen komen allemaal naar je toe alsof je een attractie bent. Ze sissen en roepen Nassara, dat is blanke. Ze zeggen me dat dat niet slecht bedoeld is. Hier zijn ook echt heel weinig tot geen toeristen, ook niet in de hoofdstad. Het lijkt me eerder een groot dorp dan een hoofdstad.
We kregen ook een nieuwe sim-kaart. Als iemand me wil bellen of een bericht wil sturen, kan je dat doen op dit nummer: 00226 75 44 85 16
Dag 1
Wekker om 04.30. Ik hoor het geluid en spring recht, want vandaag is het zover. Ik zit met gemengde gevoelens: blij omdat eindelijk het moment is aangebroken waar ik zolang op heb gewacht, droevig omdat ik mijn lieve familie en vrienden moet achterlaten.
Wij allen in de auto, op naar Brussel waar ik later de Thalys zal nemen. Ik vertrek om 07.31. Ik zat vol spanning en het afscheid was wel moeilijk: Tim Mia en papa stonen aan de trein en woven me uit totdat ik niet meer te zien was. Met tranen in mijn ogen vertrok ik.
In parijs vond ik de weg redelijk makkelijk en alles verliep vlotjes. Een man waar ik langs moest met mijn paspoort keek wel vreemd en zei me dat hij niet begreep wat ik in Ouagadougou ging doen. Geloof me, ik begreep het zelf even ook niet meer. Op de vlieger was het wel een beetje vreemd om alleen te reizen maar ook dat verliep vlot.
Aangekomen in Ouagadougou werd ik opgewacht door Raphael, de man van Harmke. Harmke is onze contactpersoon in Burkina Faso. Ze is zelf een hollandse en woont hier met haar kindje van 1 jaar oud. Ik reed samen met Raphael naar de herberg waar we nu tot vrijdag (5dagen) gaan blijven. Ik heb hier een eigen kamer met bed, wc en douche. Het is allemaal wel heel primitief, maar een douche is toch al een luxe die ik niet verwacht had. Er zitten veel grote mieren in mijn kamer en er ligt een condoomverpakking onder mijn bed, voor de rest valt alles mee.
Ik ontmoette ook de andere vrijwilligers. We zijn in totaal met vijf en 1 meisje moet nog komen. Tot mijn verbazing spraken ze allemaal heel goed Frans. éen meisje komt van Frankrijk, één van Duitsland maar zij is al wat ouder en spreekt het ook bijna perfect en dan Nieneke en ik. Alleen wij twee volgen de Franse lessen. Deze starten maandag van 10 tot 12 uur, en dit tot vrijdag. Ik hoop dat ik snel zal bijlren! Ze zijn allemaal vriendelijk en zien er leuk uit. De mensen van de herberg zijn ook supervriendelijk. Een meisje uit Togo werkt hier in de herberg en zij heeft de hele avond bij ons gezeten en ons heel veel verteld over Burkina Faso en haar leven. Uiteindelijk bleek tot mijn grootste spijt dat zij een hoer was.
Het is fijn om te zien hoe de mensen zo open en vriendelijk zijn. Ze hebben inderdaad altijd een lach op hun gezicht en doen alles op hun gemakje. We moesten om 19 u klaar staan want dan kwam het eten. Uiteindelijk was het er om 21.00u. Dat is wel even wennen als je honger hebt... We moesten alles opeten en op het menu stond een slaatje (heel lekker) en tenen, voeten van een rund of stier... Dat was heel wat minder. Ieder moest zijn deel opeten en geloof mij, dat was echt niet makkelijk. Ik heb nog nooit zo iets taai gegeten en ik kon het haast niet doorslikken. Mia, bereid je dus al maar voor want ik had het zelfs moeilijk :)
Na het eten hebben we nog wat gebabbeld en erna ging ik slapen.
Wij allen in de auto, op naar Brussel waar ik later de Thalys zal nemen. Ik vertrek om 07.31. Ik zat vol spanning en het afscheid was wel moeilijk: Tim Mia en papa stonen aan de trein en woven me uit totdat ik niet meer te zien was. Met tranen in mijn ogen vertrok ik.
In parijs vond ik de weg redelijk makkelijk en alles verliep vlotjes. Een man waar ik langs moest met mijn paspoort keek wel vreemd en zei me dat hij niet begreep wat ik in Ouagadougou ging doen. Geloof me, ik begreep het zelf even ook niet meer. Op de vlieger was het wel een beetje vreemd om alleen te reizen maar ook dat verliep vlot.
Aangekomen in Ouagadougou werd ik opgewacht door Raphael, de man van Harmke. Harmke is onze contactpersoon in Burkina Faso. Ze is zelf een hollandse en woont hier met haar kindje van 1 jaar oud. Ik reed samen met Raphael naar de herberg waar we nu tot vrijdag (5dagen) gaan blijven. Ik heb hier een eigen kamer met bed, wc en douche. Het is allemaal wel heel primitief, maar een douche is toch al een luxe die ik niet verwacht had. Er zitten veel grote mieren in mijn kamer en er ligt een condoomverpakking onder mijn bed, voor de rest valt alles mee.
Ik ontmoette ook de andere vrijwilligers. We zijn in totaal met vijf en 1 meisje moet nog komen. Tot mijn verbazing spraken ze allemaal heel goed Frans. éen meisje komt van Frankrijk, één van Duitsland maar zij is al wat ouder en spreekt het ook bijna perfect en dan Nieneke en ik. Alleen wij twee volgen de Franse lessen. Deze starten maandag van 10 tot 12 uur, en dit tot vrijdag. Ik hoop dat ik snel zal bijlren! Ze zijn allemaal vriendelijk en zien er leuk uit. De mensen van de herberg zijn ook supervriendelijk. Een meisje uit Togo werkt hier in de herberg en zij heeft de hele avond bij ons gezeten en ons heel veel verteld over Burkina Faso en haar leven. Uiteindelijk bleek tot mijn grootste spijt dat zij een hoer was.
Het is fijn om te zien hoe de mensen zo open en vriendelijk zijn. Ze hebben inderdaad altijd een lach op hun gezicht en doen alles op hun gemakje. We moesten om 19 u klaar staan want dan kwam het eten. Uiteindelijk was het er om 21.00u. Dat is wel even wennen als je honger hebt... We moesten alles opeten en op het menu stond een slaatje (heel lekker) en tenen, voeten van een rund of stier... Dat was heel wat minder. Ieder moest zijn deel opeten en geloof mij, dat was echt niet makkelijk. Ik heb nog nooit zo iets taai gegeten en ik kon het haast niet doorslikken. Mia, bereid je dus al maar voor want ik had het zelfs moeilijk :)
Na het eten hebben we nog wat gebabbeld en erna ging ik slapen.
dinsdag 7 juli 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)
