Dag 43

Zondagochtend sprak ik af met de andere vrijwilligers om samen naar een grote Afrikaanse mis te gaan! De mensen droegen hun kleurrijkste kleren en he was mooi om te zien! De kerk zat helemaal vol en er waren mensen van alle leeftijden. Er werd veel gezongen en het was best een plezierige aangelegenheid!
In de namiddag gingen we weer zwemmen in Hotel Independance :) en 's avonds at ik een spaghetti in een maquis voor maar liefst 1 euro :).
Het was een leuk weekend!

Dag 42

Zaterdagochtend, ik sliep lekker uit en genoot van het weekend. Vandaag was het Nafi's verjaardag, ze werd 9. Ze had me verteld dat er een groot feest zou zijn, maar uiteindelijk kwam dat feest neer op dat ze 's avonds allen een flesje cola kregen :). Ze kreeg ook een pop, maar geen baby born ofzo :) echt eentje die je bij de oma op zolder kan vinden! Ik gaf haar mijn cadeautjes en daar was ze heel blij mee.

In de namiddag kwam Nieneke en gingen we samen naar de markt. Zoiets kan je hier niet op je gemakje doen want iedereen wil en zal aan je verkopen! Het begint na zes weken echt wel wat te irriteren... Iedereen denkt dat je superrijk bent en iedereen verwacht wat van jou... dat kan gaan van iets kopen op hun kraampje, iets gaan drinken samen, trouwen, tot mee naar België komen! Maar na zes weken heb ik er wel wat mee leren omgaan...

's Avonds sprak ik af met de andere vrijwilligers om wat te gaan drinken in Le jardin de l'amitié. Dat is een heel gezellig openlucht-cafétje met life dans en muziek. Het was heel leuk!
Ik nam erna weer de taxi terug en ben er nu echt wel gewoon aan geraakt... Ik heb eindelijk het gevoel dat ik hier alleen wel mijn mannetje kan staan!
Ik vind het nu zelfs leuk om de taxi te nemen... je kan een gesprekje aangaan met de chauffeur en je komt heel veel te weten over de Burkinabese cultuur... Bovendien is het ook goed voor mijn Frans :).

Dag 41

Vrijdagochtend, vandaag kregen de kindjes weer 'les' op zn Burkinabees. Ze leerden de letter 'u' uitspreken en schrijven op een bordje met krijt. Alle kindjes lijken hetzelfde niveau te hebben, of ze nu 3 of 13 jaar oud zijn maakt niet veel uit.
Hierna tekenden we nog wat en de werkdag zat er weeral op.
In de namiddag deed ik niets meer buiten wat tekeningen maken voor de kindjes en wat TV kijken in het gezin...

Dag 40

Donderdagochtend, ik nam een grote Disney-bal mee naar het weeshuis en de kindjes waren dolgelukkig! Ze hebben de hele voormiddag niets anders gedaan dan gespeeld met de bal... het werken ging dus snel om!
's Avonds sprak ik af met de andere vrijwilligers om naar de Burkinabese cinema te gaan. Ik was echt benieuwd en wist totaal niet wat ik moest verwachten. De zaal was heel mooi, net als in België, helaas was de film van wat mindere kwaliteit :). Het trok echt op niets, het was één grote soap zonder verhaal en de mensen konden echt niet acteren. De Burkinabee daarentegen lagen bij het minste slap van het lachen... Ze hebben hier duidelijk een ander soort humor!
's Avonds nam ik weer alleen de taxi naar huis. Echt erg, elke keer als ik tegen de chauffeur zeg waar ik moet zijn zegt hij: waauw, c'est très courageux, mais pourquoi?? C'est vraiment dangereux! Dat geeft wel een minder fijn gevoel, maar zolang ik me voor de deur laat afzetten kan er weinig gebeuren. Alhoewel, vorige week zaten er 's nachts twee keer dieven in onze tuin. De eerste nacht werden we wakkergekrest door de moeder om de voleur te verjagen en de tweede nacht konden Anne en ik hem persoonlijk ontmoeten want hij zat verstopt naast het wc-hok. Wat nog minder geruststellend is is dat het nichtje eerst in de kamer naast ons sliep (in de tuin) maar dat zij nu binnen slaapt omdat het buiten te gevaarlijk is... maar ik slaap wel nog steeds in mijn kamer in de tuin... hmmm.. leuk :).

Dag 39

Woensdagochtend, het was weer een dagje zoals gewoonlijk, niets speciaals dus... Werken, Rusten, Internetcaféke, Rijst eten,... :)

Dag 38

Dinsdagochtend, ik werd wakker om 7u en het was hier aan het stortregenen! Als het zo regent kan ik gewoonweg niet op mijn werk geraken met de fiets. Ook omdat de wegen er dan zo slecht bijliggen... één enal modder waar je gewoonweg niet doorgeraakt!
Eigenlijk vond ik het wel leuk, ik bleef lekker in mijn bed liggen en wachtte tot het regenen wat minderde. Gelukkig lag er nog een stokbrood en chocolade op mijn kamer, dus kon heel gezellig een ontbijtje op bed houden :).

Om 10u besloot ik toch maar eens te vertrekken, want ik voelde me wel een beetje schuldig!
Toen ik aankwam kon ik het haast niet geloven, van de begeleiders die elke dag werken met mijn kindjes (vier ofzo) was gewoonweg niemand komen opdagen. Dat kan je toch niet geloven... Ze worden betaald en komen gewoon niet omdat het regent. En ik voelde me al schuldig omdat ik te laat was. Ik werkte tot twee uur en er is niemand meer gekomen. Daar stond ik dan, alleen met een bende wilde kindjes. En ze luisteren niet naar mij, omdat ze alleen lusiteren als ze gemept worden met een tak... dus ik heb niet echt veel gezag! Normaal is dat geen probleem want dan zijn we met vier, maar nu...
Ik vind dat schandalig... Volgens mij ligt het aan die mentaliteit dat hier zoveel mislukt...

's Middags sprak ik af met Nieneke en een andere nieuwe vrijwilliger in Le jardin de l'amitié om iets te drinken. Het is daar heel gezellig en leuk. Het was wel spannend om alleen de taxi te nemen, maar alles verliep vlot!

Dag 37

Maandagochtend, ik vertrok naar het weeshuis, maar nu zonder Anne.. een beetje spijtig. De kindjes waren weer heel blij toen ze me zagen, dat maakt veel goed :) ! Ik had een auto-kleurboek meegenomen en het was weer een heel kleurfestijn.
Vandaag werd een kindje van twee jaar opgehaald door zijn adoptie-ouders, ik was superblij voor het kleine kereltje... Hij wordt een Italiaantje, hihi!
Ik help nu ook iedere dag een uurtje bij de allerkleinste babytjes :). Die zijn superlief en de vrouw die daar werkt is dat ook. Ik help er om de baby'tjes te verzorgen, wassen, kleedjes aandoen, haartjes kammen,... :)
Helaas is er pas een baby'tje gestorven, Lucy. Ze had een slechte lever en maakte hier in Burkina Faso natuurlijk geen kans op een levertransplantatie. Ze was zeven maanden oud en nog maar 2.5 kg....

De tijd ging snel om en ik fietste weer naar huis. In de namiddag ging moeder en ik met de brommer op zoek naar een goede kleermaker. Ze wil een bloesje van mij laten namaken omdat ze het zo mooi vindt. Het was leuk om te doen!
Nu ik alleen ben houdt ze zich precies veel meer met me bezig.. Ze vraagt veel meer persoonlijke zaken en ze wil overal 'samen' naartoe gaan. Leuk!

Dag 36

Zondagochtend, ik had voor het eerst in vijf weken het bed voor mij alleen :) en sliep heel goed. Hmm toch ook positieve zaken aan Annes vertrek :). Ik besloot dat het tijd werd om mijn kamer eens te kuisen, want het was echt een stal geworden! De moeder was heel blij met mijn initiatief :). Ik heb de kamer zelfs een beetje heringericht en er een echt gezellig kot van gemaakt :). Heel leuk!
In de namiddag kon ik eindelijk naar een internetcafétje en erna knutselde en tekende ik wat voor de kindjes van het weeshuis. Ik heb besloten om al mijn nieuwe vrije tijd te besteden aan de kindjes. Ik ga langer in het weeshuis blijven elke dag en ga als ik 's avonds niets te doen heb vanalles voor hen maken met al het knutselgerief dat ik bij me heb. Zo zal ik mijn tijd wel om krijgen!

Dag 35

Zaterdagochtend, ik stond vroeg op om in mijn dagboek te schrijven. Toen ik klaar was wou ik het in een internetcafé op mijn blog zetten, maar natuurlijk viel de stroom weer uit. Dat gebeurt hier zeker 1 keer per dag gedurende 1 à 2 uur, dan heeft heel de regio even geen stroom, is wel grappig.
Anne kreeg telefoon dat ze vanavond al gerepatrieerd zou worden... Ze was heel blij en kon meteen haar koffer beginnen inpakken. Ik was heel droevig... Nu zou ik alles alleen moeten doen... en het was net zo leuk met ons twee... Maarja, als je ziek bent en je hebt er totaal geen zin meer in is het beter om naar huis te gaan!
In de namiddag kwam Nieneke nog even om afscheid te nemen van Anne. Om 18.30u vertrokken we richting 'le cimitière' waar ze om 19u werd opgehaald. En ik bleef alleen achter :(. Ik deed niet meer veel die avond...

Dag 34

Vrijdagochtend, Anne was nog steeds ziek en bleef in haar bed liggen.
In het weeshuis kregen de kindjes 'les' van een mannelijke begeleider. Ik denk dat wel elk kindje slaag heeft gekregen met de tak. Ik werd er niet goed van... Het resultaat was dat alle kindjes kressend door het lokaal liepen en dat van lesgeven niet veel in huis kwam... Het is deprimerend om te zien!
Er kwam een andere begeleider naar me toe en vroeg me om de leeftijd van de tweeling te schatten. Ik dacht ooh een spelletje om te zien of ik het goed kan schatten en zei, hmm ik denk 4 jaar. De man schreef hierna 4 jaar op twee officiële papieren. Ik vroeg wat hij deed en hij zei gewoon: "Ja, we weten niet hoe oud ze zijn en nu jij het hebt gezegd kunnen we hun een geboortedatum geven. " Ik werd er niet goed van... Ik vind dat zo zielig... Ze zullen heel hun leven rondlopen met zomaar een geschatte leeftijd in de hoop dat het een beetje juist is. Hun verjaardag wordt ook gewoon de dag dat ze binnenkwamen in het weeshuis.
Ik mocht ze wegen en meten, superschattig. Ze wegen beide 11 kg en zijn 95 cm groot, wat heel mager en klein is...

In de namiddag kwam ik thuis en Anne moest opnieuw naar het ziekenhuis. Echt spijtig dat ze nog steeds ziek is...
's Avonds vertelde ze me dat ze ervoor de foute medicatie had gekregen... ze had medicatie tegen parasieten terwijl ze er eigenlijk tegen wormen moet hebben... Erg hé! Dan ga je al naar het beste en duurste ziekenhuis!
's Avonds besloot ze dat ze er helemaal geen zin meer in heeft en ze wordt waarschijnlijk over enkele dagen gerepatrieerd... :( Mijn burkina-buddy gaat me verlaten :( Dan blijf ik hier alleen achter...
Heel spijtig want het was echt leuk met ons twee! Gelukkig is het nog maar 12 dagen en Mia is er !!!!!!!!! Leve miafee!!!!

Dag 33

Donderdagochtend, Anne was ziek en kon niet gaan werken. Ze besloot om opnieuw naar het ziekenhuis te gaan om haar nog eens te laten onderzoeken.
In het weeshuis had ik het prachtige idee om een 'vouwuurtje' te houden met de kindjes. Ik had vouwblaadjes bij me en toonde de begeleiders wat ik wou maken met hen en met de kindjes. Tot mijn grootste verbazing konden zij (de begeleiders) het zelf niet... Ze sloegen er niet in om op een lijntje te vouwen en keken alleen maar vol bewondering naar hoe ik het deed... echt erg. De kindjes bakten er dus al helemaal niets van... Tot zover het vouwuurtje :).
Voor de rest was het wel leuk op het werk.

Toen ik weer thuis was bracht Anne me het slechte nieuws dat ook zij parasieten had.. Echt erg, we nemen al zoveel spuiten en pillen om hier te kunnen leven, en nog wordt iedereen ziek. Ik hoop dat ze snel weer beter wordt...

's Avonds zagen we de nieuwe vrijwilligers. We spraken af in de herberg, waar ook wij de eerste week van ons verblijf doorbrachten. Het was een heel avontuur om er te geraken . Anne en ik gingen met de taxi maar helaas slaagde onze taxichauffeur er niet in om de herberg te vinden. Na een tijd werd hij boos en plots zei hij: "Ik heb er genoeg van, betaal en stap uit!" Daar stonden we dan, op een zandpadje in een wijk in Ouaga :). Uiteindelijk kwam Raphael ons halen en zijn we er toch nog geraakt...
Het was leuk om de nieuwe vrijwilligers te zien... Eigenlijk was ik vooral blij dat ik niet in hun schoenen stond :) maar dat heb ik hen maar niet verteld...

Dag 32

Woensdagochtend voelde ik me alweer wat beter. In het weeshuis was het een dagje zoals gewoonlijk... Ik speelde met de kindjes, totdat ik plots opmerkte dat het meisje met de gebroken voet verdwenen was. Ik ging naar de directrice om te vragen waar ze was maar ze was vandaag niet aanwezig. De andere begeleiders wisten natuurlijk ook weer van niets... Ik kreeg tot mijn grootste spijt het vermoeden dat het meisje terug naar haar zus is gebracht... Ik voelde me schuldig omdat ik haar heb overhaald om toch maar het nummer van haar zus te geven... Het is allemaal zo triest voor deze kindjes!

Om 13u waren we (Anne en ik) heel blij want we spraken af met de andere vrijwilligers om vanalles leuks te doen die dag. We gingen zwemmen in Hotel Independance, heel fijn! Natuurlijk begon het net te regenen toen we op onze zwembadstoeltjes lagen. We plonsten in het zwembad en het was zalig om in die regen te zwemmen!
's Avonds gingen we eten in een nonnenrestaurant :), met echte zinnende nonnen! Nieneke kwam ook, maar zij had slecht nieuws bij: ze is gezegend met parasieten...
De avond was heel leuk en we aten SUPERlekker. Ik bestelde ne steak me puree :) en een lekker chocomouske als dessert!

Dag 31

Dinsdagochtend, ik kwam aan in het weeshuis en zag iets wat me superblij maakte. In de gang stond een klein jongetje dat ik precies al eerder had gezien. Mijn lief meisje Larissa stond er naast en was net even groot. Ik was superblij: het tweelingbroertje was aangekomen :). Het was zooo mooi om hen samen te zien! Ze lijken op elkaar als twee druppels water! Mijn hart smolt ervan :).
De kindjes mochten voor de verandering eens buiten spelen op het pleintje. Dat was fijn, want nu konden ze eindelijk echt rennen en spelen. Om 9u moesten ze alweer naar binnen... Dat is wel een beetje begrijpelijk want dan wordt het echt te warm om in open lucht te spelen.
In de namiddag was het saai.. we rusten wat en verveelden ons.. ik zat precies even in een dipje.. ik had zin in niets en wou eigenlijk het liefst van al naar huis.

Dag 30

Maandagochtend, ik was weer klaar om erin te vliegen. Elke maandazg zijn de weeskindjes enorm wild omdat ze dan een weekend lang niets anders hebben gedaan dan TV gekeken. Bovendien verschoten Anne en ik ons een bult toen we onze kindjes zagen, ze waren allemaal kaalgeschoren. Ik vond het echt stom. Zelfs twee van mijn meisjes waren kaal omdat de kappers zich vergisten en dachten dat het jongetjes waren.
Ik speelde wat met de kindjes tot ik zag dat een meisje van mijn groep een kromme voet had. Ze was vrijdagavond van een stoel gevallen en haar voet was duidelijk gebroken. Niemand had er verder aandacht aan besteed. Ik haalde Anne en we gingen met het meisje op m'n rug naar de verpleegpost. We mochten natuurlijk niet mee binnen gaan.. Ik had schrik want ze zouden haar voet echt moeten rechtzetten. Toen ze buitenkwam had ze een windel om haar krom voetje, ik kon het niet geloven. De directrice van het weeshuis zei me dat ze wachtte op het telefoonnummer van de zus van het meisje zodat zij de kosten voor de voet kon betalen. Het meisje wou dat telefoonnummer niet geven omdat ze schrik had dat ze terug naar haar zus zou moeten (die mishandelde haar). Uiteindelijk kon ik haar overhalen om het nummer toch te geven. Ik hoop dat het morgen in orde zal zijn en dat haar voet dan in een gips ligt...
Het was 13u en we konden weer naar huis. We rusten wat en de dag was alweer snel om...

Foto's 1

.

Dag 29

We sliepen lekker uit en namen weer een goed ontbijtje :). We konden niet meer zoveel doen die dag want om 12u vertrok onze bus alweer richting Ouagadougou. Rond 15u kwamen we aan en gingen we elk naar ons gezin. We waren een beetje triest om na het mooie groene rustige stadje weer in de drukke stad Ouaga aan te komen.
Anne en ik bezochten nog een internet-cafetje en de dag was alweer om.

Dag 28

We stonden vroeg op en kregen voor een euro een heerlijk ontbijtje met omelette. Om 8u kwam de gids ons halen om met de auto naar de dorpjes te gaan. Helaas had hij nog een chauffeur bij zich waardoor wij met vier op de achterbank moesten. Dat is geen lolletje in een klein auto'tje waar het 40 graden heet is.
In de voormiddag bewandelden we een berg (deze had ik niet meteen verwacht in Burkina Faso, maar ze was ook maar 500 meter hoog). Het was enorm heet en het zweet sijpelde van me af. Het uitzicht daarentegen was prachtig. Het was zalig om op de berg te liggen, nu eindelijk volledig verwijderd van de massa mensen!
De berg wordt bewoond door een Boa, een niet zo geruststellende gedachte :).
Na de berg reden we verder naar het dorpje Tangasogo, het was wonderbaarlijk. De mensen wonen er in hutten/huisjes van ongeveer twee vierkante meter groot. Onze gids vertelde ons heel veel over de geschiedenis van dit gebied en ik kon het haast niet geloven. Er waren vroeger drie soorten huisjes waarvan 1 voor grootmoeder en meisjes tot 18 jaar oud. De grootmoeder moest de meisjes opleiden tot geschiktje echtgenoten. Deze taak werd heel strikt genomen want een meisje mocht, voor haar 18e, de hut nog nooit verlaten hebben. Het was er bijna pikdonker en je kon er bijna niet in rechtstaan. De woonst bestond uit twee hutten, 1 voor te koken en 1 voor te leven, in totaal ongeveer 6 vierkante meter groot en snikheet. Na tien minuten werd ik gek en wou niets anders dan licht en frisse lucht.
Stel je voor als je daar 18 jaar van je leven moet doorbrengen, om dan opeens aan een man gegeven te worden, terwijl je er nog nooit in je leven één hebt gezien. Dit alles is nog maar afgeschaft sinds 1985... echt erg!

Hierna reden we door naar Tiebélé, waar we wat aten. We moesten ook het eten betalen van de gids, dat is hier zo de gewoonte. Wel een beetje vreemd vind ik...
Het was ongeveer 16u en we waren allemaal heel moe. We keerden terug naar het hotel en aten 's avonds een Overheerlijke spaghetti :).
Iets later stond de zus van de Burkinabese moeder van Nieneke weer voor de deur. Ze nodigde ons uit om te gaan dansen, om 'Po by night' te leren kennen :). We waren allemaal moe en hadden hier niet zoveel zin in, maar nee zeggen is ook zo stom. We gingen dan maar mee en uiteindelijk bleek dat zij niet meeging maar gewoon een vriend van haar... weer een beetje raar!
We gingen naar een dansbar waar de muziek mega-luid stond en waar tenslotte niemand danste. We waren zo moe dat we na een uurtje eigelijk gewoon wouden gaan slapen, maar dat is moeilijk als je met de auto bent van een man die je niet kent en die het natuurlijk super vindt om met vier blanke meisjes gezien te worden. Na 2.5 uur bracht hij ons dan uiteindelijk toch naar huis, wat een opluchting!

Dag 27

Vrijdagochtend, Anne was ziek en kon niet gaan werken. Ik ben trouwens de enige vrijwilliger die nog steeds niet ziek is geweest. De meeste hebben al drie weken diarree en moeten overgeven. Volgens mij ben ik eraan ontsnapt door het choleramiddel dat ik voor mijn vertrek heb ingenomen. De andere vrijwilligers hadden hier nog nooit van gehoord. Dit is dus een grote tip aan andere Afrika-reizigers: neem een cholera-middel in.

Ik nam kleurboeken mee naar het werk en dat maakte iedereen weer wild gelukkig. De andere begeleidster werd bijna gek toen ze zag dat ik de kleurblaadjes uit het boek scheurde. Ze wou het boek in de kast leggen als 'mooi speelgoed' om nooit te gebruiken. Daar zie ik het nut nog steeds niet echt van in...
Ik gaf de kindjes de kleurtjes en ze wouden er allemaal meer en ze wouden toevallig ook steeds de kleurtjes van hun buurtjes. Het was dus weer een heel tafereel voor iedereen vredig zat te kleuren... als dat al ooit gebeurde :).
Ze vinden het ook heel plezierig om elkaars tekeningen door te scheuren. Degene wiens tekening wordt kapotgescheurd heeft het recht om de 'dader' met een tak te slaan en te schoppen. Het is best uitputtend om hier te werken... Soms wordt het me allemaal wat teveel...

Ik vertrok al om 12u want in de namiddag vertrokken we op weekendtrip naar Po, een klein stadje in het Zuiden. Anne, Nieneke, Miriam en ik sloegen een voorraat broodjes in in de Marina-market en waren helemaal klaar voor het vertrek.
Om 18u vertrok de bus... Om 20u zouden we aankomen... Helaas kregen we onderweg platte band door de vele gaten in de weg en werden de twee uur rijden al snel vier uur rijden. Al bij al was het een gezellige tocht :).
Aangekomen in Po werden we onverwacht opgewacht door de zus van de Burkinabese moeder van Nieneke. We moesten haar volgen en ze bracht ons naar een hotelletje. Een beetje raar omdat we hier totaal niet van wisten, maar best wel handig.
Een lokale gids had ons meteeen al opgemerkt en zal ons morgen begeleiden om de mooie dorpjes te bezoeken...
Anne en ik sliepen samen en tot onze grootste verbazing hadden we TV op de kamer, welliswaar met enkel 1 post maarja :).

Dag 26

Donderdagochtend, ik ben klaar om weer te gaan werken. Grappig was dat niemand er iets van zei dat we er gisteren niet waren. Het gebeurt hier volgens mij wel vaker dat het personeel niet komt opdagen.
Ik ben ondertussen verliefd geworden op het nieuwe meisje van 4 jaar. Ze heet Larissa en is zo groot als een 2-jarige. Ze is zooo lief. Ze heeft een tweelingbroertje dat nu in het ziekenhuis ligt. Ik hoop dat het geneest zodat ze snel weer samen zijn!
De andere begeleiders toonden ons hoe we kindjes (baby's) op onze rug kunnen binden als echte Afrikaanse vrouwen :). Ik heb kleine Larissa de hele dag met een doek op m'n rug gedragen, ze was supergelukkig!
's Avonds waren we uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Danielle. Het was heel fijn! We kregen vlees, frieten, groenten,... Er werd gedanst en de hele straat kwam mee-feesten. Het was een leuke avond! Wat ik nog het fijnst vond was dat we ook weer veilig thuiskwamen!

Dag 25

Ik werd wakker en dacht aan wat me gisteren was overkomen... Ik besefte nu dat het allemaal om mijn tasje ging en dat ze ons gewoon wouden overvallen. Gelukkig is hen dat niet gelukt. Ze hebben me wel doodsbang gemaakt.
We besloten die dag niet te gaan werken... Ik zag het even helemaal niet meer zitten! We komen hier vrijwillig twee maanden werken en zoveel dingen vallen tegen. De begeleiders van het weeshuis hebben geen respect voor ons, activiteiten organiseren met de kindjes is bijna onmogelijk, alle mensen op straat verwachten wat van je en je wordt 60 keer per dag geSSST of geroepen met Nassara, en nu kan ik ook al niet meer veilig buitenkomen na 18u. Pfff...
We vertelden onze 'ouders' wat er was gebeurd en zij vonden het ook heel erg. Ze zeiden ons opeens dat we eigelijk wel in een gevaarlijke buurt wonen en dat we eigelijk niet alleen door het donker mogen wandelen. Fijn dat ze ons dat nu al meedelen...
Ze melden ook nog even dat we heel blij mogen zijn dat we niet met een mes waren bedreigd... ook dat nog...
Nieneke kwam en we gingen wat drinken in een Maquis... Het was heel raar om op de plaats te komen waar ik gisteren panisch rondliep! Ik vind het vooral heel eng omdat het hoogstwaarschijnlijk twee mannen waren die hier in de buurt wonen en die we waarschijnlijk vandaag al vriendelijk Bonjour hebben gegroet.
's Avonds voelde ik me al wat beter...

Dag 24

Ik stond versteld toen ik aankwam in het weeshuis, de begeleider van mijn groep had het initiatief genomen om les te geven aan de kindjes. Hij hield dit zelfs 45 minuten vol, een enorme prestatie naar Burkinabese normen. Hij tekende wat op het bord, waarna de kindereen moesten zeggen wat het was. Dat maar 2 van de 20 kindjes zaten en meededen deed er niet toe. De rest zat te vechten, spelen, wenen,... Ik werd er echt gek van!
Als ik het wil overnemen en zelf iets op het bord teken moet iedereen elke keer voor me applaudiseren omdat ik het zo mooi kan. Echt waar ronduit belachelijk. Ik mocht ook geen medeklinkers aanleren want dat is te moeilijk. Niemand van mijn kindjes kan lezen noch schrijven, en daar zal waarschijnlijk nooit veel verandering in komen.
Om 08.45u zat het lesgeven er dus alweer op... gene vette zou ik zo zeggen... We zaten tot 10u30 niets te doen, totdat ik besloot dat het tijd werd om armbandjes te maken. Na 2.5 week werken zonder programma heb ik het echt wel gehad! Ik haalde Anne en ze hielp me om alles uit te leggen. De kindjes waren heel druk, maar vonden het echt heel fijn om de armbandjes te maken. Wat er toen gebeurde kan ik nog altijd niet geloven... de begeleider kwam binnen en toen hij zag dat de kindjes zich amuseerden begon hij te roepen dat ze onmiddelijk moesten stoppen omdat ze moesten zingen! Echt ongelofelijk, op 2.5 week tijd hebben ze twee maal een kwartiertje gezongen en nu mogen ze niet eens hun armbandje afmaken. Ik stoptje dan maar met alles en geloof het of niet... uiteindelijk heeft er niemand gezongen! Ongelofelijk!

In de namiddag rustten we wat want 's avonds hadden we iets leuks gepland. We gingen naar Faso-Acadamy, vergelijkbaar met Idool van bij ons :). We waren uitgenodigd door een deelnemer die Anne vorige week heeft leren kennen. Het was echt leuk en de mensen konden echt niet zingen :). Grappig om te zien! Het ergste was dat de zangers ook openlijk door het publiek werden uitgelachen! Dit was de leukste avond tot nu toe!
We namen de taxi en stapte uit aan le Cimitière (het kerkhof) van Kuritenga. Dat is vijf minuten wandelen van ons huisje. Onderweg babbelden we over de leuke avond tot ik me opeens dood verschoot toen ik een brommer met gedooofd licht recht op ons af zag komen. Hij reed recht naar me toe en de man die achterop zat stampte en duwde me. Mijn adem stokte en besefte niet goed wat er was gebeurd. Anne en ik keken achter ons en zagen de brommer in volle vaart terug ac hter ons aan komen. We begonnen te lopen, zo snel we konden, maar van de schrik kwam ik nauwelijks vooruit. We liepen langs het kerkhof in het midden van de nacht... Ik was super-bang! Vijf seconden later was de brommer weer bij ons en ook dit keer kreeg ik weer een stamp en trokken ze aan mijn arm. Nu waren we echt panisch. De brommer reed door en wij renden enkele straatjes in waar we ons verstopten achter een struik. Het werd helemaal verschrikkelijk toen we het geluid van de brommer hoorden terugkeren, recht op ons af! Het kon niet anders dan dat ze ons wisten wonen! Ze reden opnieuw recht op ons af en weet niet meer juist wat er toen gebeurde. Ik weet alleen nog dat ze naar het struikje reden en voor ons stonden. Ik duwde Anne en we renden ons kapot. We duwden de poort van ons huis open en zakten op de grond van opluchting. Mijn hart sprong er bijna uit toen ik ze nog eens hoorde passeren. Dit keer waren we veilig.. Ik was echt in shock en kon niet geloven wat er zonet gebeurd was!

Dag 23

Maandagochtend, we stonden op en om 08u kwamen we weer aan op onze werkplaats 'Hotel Maternelle'. De kindjes waren blij me te zien en verwelkomden me met 'Helena' en niet meer langer met 'NASSARA'. Echt leuk!
Vaandag was er een Italiaans meisje bij me, ook een vrijwilliger. Ze gaat maar 1 dagje blijven want donderdag vertrekt ze alweer terug naar Italië. Ze heeft hier bijna niet gewerkt omdat ze 2 weken lang ziek is geweest. Ze heeft ervoor wel 2 weken gewerkt in een ander weeshuis in Burkina Faso en vertelde me dat het daar veel beter is. De kindjes worden er minder vaak en minder hard geslaan en hierdoor zijn ze ook minder agressief tegen elkaar. Ze zei me ook dat er daar veel meer speel- en leefruimte is voor de kindjes. Ze stond er ook van versteld hoe de kindjes hier behandeld worden. Ze begreep echt niet dat ik hier nog 4 weken wou werken. Ze vond het er zo onaangenaam dat ze besloot om het op haar eerste en laatste werkdag al na 2 uur af te bollen. Fijn was dat... Uiteindelijk hebben de kindjes je hier veel meer nodig dan in het betere weeshuis... maarja..
De werkdag verliep traag want er was weer geen programma. Om 13u keerden we weer naar huis. Ik nam een doucke en at rijst, mmmmm! :)
Voor de rest ging alles zijn gewone gangetje...
Omdat ik er echt niet meer tegen kan om niets te doen in het weeshuis maakten Anne en ik in de namiddag tal van armbandjes die we morgen (dinsdag) met de kindjes kunnen maken. Ik ben eens benieuwd of het gaat lukken...

Dag 22

Zondag was weer een luie dag, met andere woorden een hotel-independance zwembad dag! We spraken af met de andere vrijwilligers waarvan één Danielle. Zij is verliefd geworden op een Burkinabee en hou je vast... komt in januari terug voor 6 maanden om erna hier te komen wonen met haar nieuw vriendje. Maak jullie vooral geen zorgen, dat gaat bij mij 100% zeker niet gebeuren :). Ik zou hier om verschillende redenen nooit kunnen/willen wonen!
's Middags aten we in een Maquis en voor het avondeten sloegen we stokbrood in en ontsnapten zo aan de 100ste portie rijst. Het was een gezellig dagje!

Dag 21

Weekend! Heerlijk! Helaas slagen we er maar niet in om langer te slapen dan 07u. Ik word elke dag wakker om 7 voor 7. Vandaag stond er niets op ons programma dus besloot Anne om vlechtjes te laten zetten! Onze mama is kapster dus dat is handig :). Het spijtige van de zaak is dat zij ons wil afzetten... Ze wil supergraag dat we vlechtjes laten zetten (daar zegt ze elke dag wat van) en ze vraagt ons hiervoor 10 000 CFA. Wij zijn al gaan vragen hoeveel andere kapsters willen, maar ze vragen nooit meer dan 2 000 CFA. Best grappig dat onze eigen 'moeder' ons wilt afzetten...
We gingen toch maar naar haar kapsalon en we onderhandelden (met moeder) tot 5 000 CFA, nog altijd afgezet maar bon...
Ik zag meteen dat de vlechtjes vele uren in beslag zouden nemen dus besloot terwijl naar het marktje in de buurt te gaan. Best wel spannend alleen. Helaas werden er geen mooie souverniertjes verkocht, enkel bruikbare spullen zoals bijvoorbeeld gietertjes om je achterwerk te wassen. Ik heb wel goedkoop bestek op de kop kunnen tikken, om het eten in de slaapkamer iets te vergemakkelijken. Dat doen we trouwens steeds vaker, omdat we de rijst echt niet langer aankunnen.
Teruggekomen bij de kapper haalde 'mama' me toch over om vlechtjes te laten zetten. Ik had alleen geen zin om er net zoals Anne 6uur te zitten, dus koos voor vijf grote ingevlochtte vlechten. Dat bleek achteraf een foute keuze, het trok echt op niets :) maar dan kon ik haar natuurlijk niet eerlijk vertellen.
's Avonds gingen Anne en ik naar een openluchtcafetje en moest dat (tot mijn grootste spijt) doen met de dikke vlechten in mijn haar. Ik voelde me net pipi-langkous.
In het cafétje was niet veel te zien, er werd alleen een heel erg vreemde mode-show gegeven met de meest lelijke kleren ooit. We keerden terug naar huis en speelden bowling met de kindjes van ons gezin. Ze waren dolgelukkig :).

Dag 19 en 20

Ik sliep lang uit want ik moest pas om 17u op mijn werk zijn. Ik luierde de hele dag en at lekker stokbrood met nutella. Aangekomen in het weeshuis zaten al mijn kindjes buiten op de trapjes. Het was echt fijn om eens niet in het speellokaal te moeten zitten. Helaas mochten de kindjes niet verder komen dan vier meter van de trapjes, echt spelen konden ze dus niet.
Wat ik nog erger vond was dat de boze begeleidster weer moest werken die nacht. Echt balen! Ze was ook dit keer onuitstaanbaar! Er waren drie nieuwe kindjes bijgekomen, twee jongetjes van ongeveer 6 en 4 jaar en een meisje van 4 jaar. Ze zaten wat voor zich uit te staren en het meisje ziet er echt ondervoed uit....
Rond 18u moesten ze naar binnen om TV te kijken. Om 19u gingen we eten en ik was heel blij toen ik zag dat er buiten de To ook spaghetti was. Nadat ik de kindjes eten had gegeven vroeg ik of ik een bord spaghetti mocht. De boze begeleidster zei: "dat is voor de kindjes die To gegeten hebben..." Ik zei: "Ok, maar mag ik ook wat?" waarop zei opnieuw hetzelfde zinnetje antwoordde. Ik dacht okééé ik eet wel niets vanavond... Uiteindelijk kreeg ik van een andere vrouw wel een bord spaghetti... fjuuw, wat zijn ze hier toch lief???

Wat ik nog niet vermeld heb is dat 1/4e van de kindjes ziek is en baby'tjes tot 40 graden koorts hebben. Ze vertikken het hier om een dokter te laten komen. Ze gaan er gewoon vanuit dat iedereen die ziek is malaria heeft en dus maar 'gewoon' een malariabehandeling moet krijgen. Alle zieke kindjes slikken nu malaria-pillen in de hoop dat dat ze zal genezen.
Ze hebben nu ook na twee jaar toch maar eens besloten om muskietennetten te hangen voor de kindjes. Dat wilt dus ook zeggen dat op de grond slapen niet langer mogelijk is en dat ze met z'n 25 in 6 bedjes moeten slapen.

De nacht was een hel. De kindjes waren ziek en hoesten de hele nacht. Ze rolden van hun bed in het mijne en ik sliep dus tussen de zieke kinderen. Het was volgens mij 40 graden in de kamer en ik kreeg bijna claustrofobie. Het stinkt er ook echt en verluchten gebeurd er bijna niet. Om de bacteriën te doden gebruiken ze gewoon een insectenspray...
De begeleidster kon ook niet slapen en besloot dus maar (net zoals maandagnacht) de radio aan te zetten en het volume volledig open te draaien. Natuurlijk moest hierbij ook het licht worden aangedaan. De hele nacht stond de radio al krakend te spelen. Ik kon het echt niet geloven.
Daarboven werd ik ook nog overvallen door enorme jeukaanvallen van volgens mij beestjes van de vuile lakens. Ik werd gek en hoopte dat het bijna 04u was zodat ik kon opstaan. Ik keek op mijn gsm en verloor de moed helemaal toen daar 01.11 stond. Het enige wat ik dacht was dat ik uit de kamer wou! Dat deed ik dan ook en hoopte dat ik de kindjes niet zou wakkermaken. Om het helemaal volledig te maken viel de klink natuurlijk van de deur toen ik hem wou openmaken. Ik legde hem gewoon op de grond, zolang ik maar buiten was! Ik friste me op, liep wat rond en ging uiteindelijk toch maar weer naar bed. Wonder boven wonder was het sneller 4u dan ik had gedacht. Deze nacht wil ik nooit meer meemaken!

De kindjes werden om 05.20u weer uit hun bedjes geschreeuwd en geschrobt in een grote emmer. De boze madam waste de kindjes superbruut en tikte hen op hun kopjes als ze zich niet snel genoeg omdraaiden en uit de emmer stapten. De kinderen waren nog supermoe en vielen op de grond opnieuw in slaap.
Ik sliep 1 nacht heel slecht, maar zij moeten jarenlang in die omstandigheden slapen. Dat heeft volgens mij echt zware gevolgen voor hun ontwikkeling..

Ze aten en om 8u ging het woord 'weekend' al juichend door mijn hoofd! Toen ik buitenkeek was het aan het stortregenen! Iedereen besloot te wachten tot de regen over was. Ik daarentegen wou geen minuut langer in Hotel Maternelle blijven en fietste toch naar huis. Het stoorde me echt niet, ik had de baan voor mij alleen. Zalig! Ik ontdekte ook iets heel grappigs, als het regent is het hier zalig, in plaats van 40 graden is het dan 30 graden, echt niet koud dus... Burkinabee daarentegen halen dan direct hun truien uit de kast en komen enkel nog met sjaal en muts naar buiten :). Grappig om te zien!

Voor de rest van de dag deden we niet meer veel. Normaal zouden we dit weekend naar het stadje 'Po' reizen, maar Nieneke is ziek dus hebben we ons reisje een weekje uitgesteld. Anne en ik besloten naar Nienekes gezin te gaan om haar een ziekenbezoekje te brengen. Het was leuk om het gezin van Nieneke ook eens te zien. Ze heeft een heel lieve mama, die (als ik eerlijk ben) veel beter kookt dan de onze. We mochten er mee-eten en kregen veel groenten, pasta,... Het was echt superlekker. Onze moeder houdt meer van rijst elke dag en geeft liefst niet te veel uit aan 'extra's'. Wel een beetje spijtig, maar we hebben verder niet te klagen...
's Avonds namen we de taxi terug naar huis en vielen vroeg in slaap :).