Dag 24

Ik stond versteld toen ik aankwam in het weeshuis, de begeleider van mijn groep had het initiatief genomen om les te geven aan de kindjes. Hij hield dit zelfs 45 minuten vol, een enorme prestatie naar Burkinabese normen. Hij tekende wat op het bord, waarna de kindereen moesten zeggen wat het was. Dat maar 2 van de 20 kindjes zaten en meededen deed er niet toe. De rest zat te vechten, spelen, wenen,... Ik werd er echt gek van!
Als ik het wil overnemen en zelf iets op het bord teken moet iedereen elke keer voor me applaudiseren omdat ik het zo mooi kan. Echt waar ronduit belachelijk. Ik mocht ook geen medeklinkers aanleren want dat is te moeilijk. Niemand van mijn kindjes kan lezen noch schrijven, en daar zal waarschijnlijk nooit veel verandering in komen.
Om 08.45u zat het lesgeven er dus alweer op... gene vette zou ik zo zeggen... We zaten tot 10u30 niets te doen, totdat ik besloot dat het tijd werd om armbandjes te maken. Na 2.5 week werken zonder programma heb ik het echt wel gehad! Ik haalde Anne en ze hielp me om alles uit te leggen. De kindjes waren heel druk, maar vonden het echt heel fijn om de armbandjes te maken. Wat er toen gebeurde kan ik nog altijd niet geloven... de begeleider kwam binnen en toen hij zag dat de kindjes zich amuseerden begon hij te roepen dat ze onmiddelijk moesten stoppen omdat ze moesten zingen! Echt ongelofelijk, op 2.5 week tijd hebben ze twee maal een kwartiertje gezongen en nu mogen ze niet eens hun armbandje afmaken. Ik stoptje dan maar met alles en geloof het of niet... uiteindelijk heeft er niemand gezongen! Ongelofelijk!

In de namiddag rustten we wat want 's avonds hadden we iets leuks gepland. We gingen naar Faso-Acadamy, vergelijkbaar met Idool van bij ons :). We waren uitgenodigd door een deelnemer die Anne vorige week heeft leren kennen. Het was echt leuk en de mensen konden echt niet zingen :). Grappig om te zien! Het ergste was dat de zangers ook openlijk door het publiek werden uitgelachen! Dit was de leukste avond tot nu toe!
We namen de taxi en stapte uit aan le Cimitière (het kerkhof) van Kuritenga. Dat is vijf minuten wandelen van ons huisje. Onderweg babbelden we over de leuke avond tot ik me opeens dood verschoot toen ik een brommer met gedooofd licht recht op ons af zag komen. Hij reed recht naar me toe en de man die achterop zat stampte en duwde me. Mijn adem stokte en besefte niet goed wat er was gebeurd. Anne en ik keken achter ons en zagen de brommer in volle vaart terug ac hter ons aan komen. We begonnen te lopen, zo snel we konden, maar van de schrik kwam ik nauwelijks vooruit. We liepen langs het kerkhof in het midden van de nacht... Ik was super-bang! Vijf seconden later was de brommer weer bij ons en ook dit keer kreeg ik weer een stamp en trokken ze aan mijn arm. Nu waren we echt panisch. De brommer reed door en wij renden enkele straatjes in waar we ons verstopten achter een struik. Het werd helemaal verschrikkelijk toen we het geluid van de brommer hoorden terugkeren, recht op ons af! Het kon niet anders dan dat ze ons wisten wonen! Ze reden opnieuw recht op ons af en weet niet meer juist wat er toen gebeurde. Ik weet alleen nog dat ze naar het struikje reden en voor ons stonden. Ik duwde Anne en we renden ons kapot. We duwden de poort van ons huis open en zakten op de grond van opluchting. Mijn hart sprong er bijna uit toen ik ze nog eens hoorde passeren. Dit keer waren we veilig.. Ik was echt in shock en kon niet geloven wat er zonet gebeurd was!